Όσιος Ιερώνυμος ο Σιμωνοπετρίτης

9 Μαΐου …

Όσιος Ιερώνυμος ο Σιμωνοπετρίτης …

Α΄ Μέρος ...

Ἱερώνυμε μνήσθητι ἡμῶν πάντων ,

τῶν τὴν μνήμην σου ἐν ὕμνοις γεραιρόντων ...

Ο Όσιος Ιερώνυμος γεννήθηκε στο χωριό Ρεΐζ-Δερέ , της επαρχίας Κρήνης Μικράς Ασίας το 1871 μ.Χ. ,

από φτωχούς και Ευσεβείς γονείς , τον Νικόλαο Διακογιώργη και την Μαρία ...

Το χωριό του ήταν καθαρά Χριστιανικό και βρισκόταν πέντε χιλιόμετρα βορειανατολικά από τα Αλάτσατα και δυόμιση χιλιόμετρα από τη θάλασσα ,

οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν γεωργοί και αμπελουργοί , προέρχονταν από την Κρήτη και την Πελοπόννησο …

Στη βάπτισή Του έλαβε το όνομα Ιωάννης , όταν πήγε στο σχολείο ήταν καλός μαθητής , ξεπερνούσε στην οξύνοια και φρόνηση τους συμμαθητές του ,

για ένα μικρό διάστημα ο δάσκαλός Τον έστειλε να κάνει τον δάσκαλο σε κοντινή κωμόπολη , μόλις είχε τελειώσει το Δημοτικό …

Η Εκκλησία του χωριού έγινε κέντρο της ζωής Του , εκεί εύρισκε ότι ζητούσε η ψυχή , την χαρά και την Ευλογία Του Θεού ,

που χυνόταν πάνω Του με τα Μυστήρια , τις Προσευχές και τις Διακονίες …

Αγαπούσε τις Ιερές Ακολουθίες , τους Ιερείς , τους ψάλτες , τις Αγρυπνίες , τα ξωκκλήσια , βοηθούσε στο ψαλτήρι τους ιεροψάλτες και στο Άγιο Βήμα τους Ιερείς ,

από μικρός έδειχνε μεγάλος με τη σιωπή , τη σοβαρότητα και την Ευλάβειά Του …

Από μικρός δοκίμασε την φτώχια , που αργότερα ως Μοναχός θεληματικά θα ακολουθούσε πιστά , η μητέρα του άφησε πάνω Του ζωντανά αποτυπώματα της αγάπης της ,

από αυτήν πρώτο άκουσε τους Βίους Των Αγίων , έμαθε να Νηστεύει , να Προσεύχεται και να Αγαπά Τον Θεό …

Οι Άγιοι έγιναν φίλοι του , όταν τον έχαναν οι δικοί του , γνώριζαν ότι θα Τον βρουν στα ξωκκλήσια , δύο φορές Τον Θεράπευσε Ο Άγιος Δημήτριος , όταν είχε φοβερούς πόνους στα πόδια

και δεύτερη φορά όταν είχε ανεμοβλογιά και τις δύο φορές παρέμεινε σαράντα μέρες μέσα στο Ναό Του Αγίου Νηστεύοντας …

Ένα βράδυ Τον άκουσε η αδελφή του να λέει τους Χαιρετισμούς Της Παναγίας , το πρωί Τον ρώτησε , ξέρεις τους Χαιρετισμούς , όχι της απάντησε , τότε ευκαιρία να τους μάθεις Του είπε εκείνη ,

από επτά ετών γνώριζα τους Χαιρετισμούς απ’ έξω συνήθιζε να λέει Ο Γέροντας , η μεγάλη Πίστη της μητέρας του φανερώθηκε πριν το τέλος της , όταν φόρεσε το Μοναχικό σχήμα που από μικρή αγαπούσε , μετονομάστηκε Μελάνη …

Ο αδελφός του έγινε Μοναχός με το όνομα Μάξιμος και οι τρεις αδελφές του Μοναχές , τα ονόματα αυτών ήταν Μαγδαληνή , Μελάνη και Κασσιανή ,

οι δύο ήταν έγγαμες πριν , επίσης συγγενείς του ασπάστηκαν το Αγγελικό σχήμα στο Άγιον Όρος και άλλοι σε Κοινόβια της Ελλάδος …

Σε ηλικία δώδεκα ετών πηγαίνει στη Χίο , στον περίφημο Γέροντα Άγιο Παρθένιο , μαζί με άλλους τρεις νέους , ο οποίος ήταν σκυφτός και καλυμμένος όλος , ώστε να μη φαίνεται καθόλου ούτε η σάρκα του προσώπου και των χεριών Του , ζούσε σε σπήλαιο δίπλα από το Μοναστήρι του οποίου ήταν Κτήτορας ,

τους υποδέχτηκε καλώντας τους με τα ονόματα τους , παρ’ ότι πρώτη φορά τους έβλεπε , στον καθένα είπε το τί δρόμο θα ακολουθήσει , στον Ιωάννη με χαρά ανέφερε την Μοναχική Του τελείωση ...

Θα γράψει Ο Πατέρας Ιερώνυμος αργότερα , κατά την εφηβική μου ηλικία σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να ευαρεστήσω Τον Κύριο , διάλεξα την καλή και Θεάρεστη ζωή των Μοναχών διότι αυτή ταιριάζει περισσότερο σε αυτόν που με Ευλάβεια και υπακοή Ακολουθεί Τον Θεό ,

ο Οποίος λέει , Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς , αφού πήρα την πατρική Ευλογία και Ευχή των γονέων μου και φυσικά τον Σταυρό Του Κυρίου ως Όπλο Ακαταμάχητο …

Πήγα στο Άγιον Όρος του Άθω ως περισσότερο κατάλληλο και σύμφωνο στον Θεοφιλή σκοπό και απόφαση μου , ο πατέρας του ευχήθηκε , να πας και να μην ξανάρθεις ,

αυτό το είπε γιατί μερικοί συνήθιζαν μετά από λίγο να επιστρέφουν στις πατρίδες τους , ήθελε αυστηρό και αποφασιστικό Τον γιό του …

Ο Ιωάννης φθάνοντας στο Άγιον Όρος κάνει τον σταυρό Του και ευχαριστεί Την Παναγία , η Αγάπη του για Την Μητέρα Του Θεού θα μεγαλώσει και μέχρι να Κοιμηθεί θα δακρύζει λέγοντας η ακούοντας το όνομα Της ,

εκείνη την εποχή ο Άθωνας είχε πάνω από δέκα χιλιάδες Μοναχούς , Δοξολογώντας Τον Θεό περνά την πύλη της Μονής της Σιμωνόπετρας , για να μιμηθεί τα Άγια κατορθώματα Των Αγίων Του Θεού …

Στις 3 Οκτωβρίου του 1888 μ.Χ. και στις 28 του ίδιου μήνα γράφεται στο δοκιμολόγιο , όπως γράφει ο Ίδιος , έγινα δεκτός από τον Καθηγούμενο σεβάσμιο Γέροντα αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Νεόφυτο ,

που καταγόταν από τα Αλάτσατα της Ερυθραίας , κατατάχθηκα ως δόκιμος , εξυπηρετώντας κατά κανόνα κάθε Διακονία που μου ανέθεταν ...

Η ζωή που αρχίζει είναι αυτή που έζησαν χιλιάδες Μοναχοί πριν από Αυτόν , ζωή ποτισμένη από την Μνήμη Του Θεού , μυστική με καθημερινές πολύωρες Ακολουθίες ,

συχνές Αγρυπνίες , τακτικές Νηστείες , τον κανόνα , το Διακόνημα , την Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία …

Μέσα σε όλα αυτά τα καθημερινά συνεχίζει τη ζωή που είχε αρχίσει στην πατρίδα Του απορρίπτοντας τα περιττά , αρχίζει να μελετά τη Γραφή , τους Ασκητικούς Πατέρες και τα συναξάρια , βρέχοντας με δάκρυα τις σελίδες τους ,

ένα από τα πρώτα Διακονήματα Του ήταν του κονακτζή στο αντιπροσωπείο της Μονής στις Καρυές ως βοηθός του αντιπροσώπου …

Μετά από δυόμιση χρόνια επιστρέφει λόγω ασθενείας στο Μοναστήρι , ήταν για μικρό χρονικό διάστημα στη Δάφνη και για λίγους μήνες με το Διακόνημα του κελάρη στα μετόχια της Λήμνου , η υπακοή στους υπευθύνους της Μονής Μαρτυρεί την ταπείνωση Του ,

μετά από τεσσεράμισι χρόνια δοκιμασίας , την Κυριακή των Βαΐων του 1893 μ.Χ. , γίνεται μεγαλόσχημος Μοναχός παίρνοντας το όνομα Ιερώνυμος , Τιμά την 15η Ιουνίου ιδιαίτερα Τον Άγιο και Προστάτη Του , μετά την κουρά του νέοι μεγαλύτεροι Αγώνες αρχίζουν ...

Γράφει Γέροντας για Αυτόν ,

Περισσότερο πετρέλαιο είχε κάψει στις αναγνώσεις που έκανε , παρά το νερό που είχε πιει , ήταν πάντοτε σιωπηλός διότι είχε την εσωτερική νίψει , όταν ήταν μόνος τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια Του ποτάμι , ουδέποτε πλησίασε στην φωτιά αν και έκανε τόσο πολύ κρύο …

Δεν έδωσε ανάπαυση στο σώμα Του , αλλά καθήμενος έπαιρνε λίγο ύπνο , δεν μπορεί γλώσσα ανθρώπινη να διηγηθεί την ακτημοσύνη Του ,

Αυτός Ο Μοναχός ήταν το στήριγμα της Μονής , σύμβουλος έστω και στην παραμικρή υπόθεση , ήταν γεμάτος ταπεινοφροσύνη , Τον είχε καύχημα η Μονή …

Σεβόμενοι τον Αγώνα Του Ιερωνύμου αρχίζουν να τον πλησιάζουν οι Αδελφοί όλο και περισσότερο , σε Αυτόν στέλνουν τους δοκίμους να τους εισαγάγει στο Μοναχικό Πνεύμα , με πολλή Διάκριση να τους ομιλεί ,

ήρθες να γίνεις καλόγερος , το σκέφθηκες καλά , η καλογερική ζωή είναι για τους αγνούς ένα τριανταφυλλάκη …

Όταν τελειώνεις τις υπηρεσίες που σου έχουν αναθέσει , να πηγαίνεις στο δωμάτιο σου και να κάθεσαι στο σκαμνί σου , θα σκεφτείς ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος για σένα ,

παρά μόνον Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός , που πήρε την αμαρτία όλου του ανθρώπινου γένους , κατόπιν θα ανοίξεις τον αόρατο πόλεμο …

Όταν προφέρουμε το γλυκύτατο όνομα Του Δεσπότου Χριστού , να προσέχεις όλα τα μέρη των αισθήσεων που Δοξολογούν Τον Θεό ,

να μην έρθει κανείς δεξιός διάβολος και με την οίηση ή υπερηφάνεια σε βγάλει από την Αγάπη Του Κυρίου …

Ο νέος Μοναχός Ιερώνυμος γίνεται γραμματέας της Μονής , Διακόνημα που διατήρησε και ως Ηγούμενος , μετά Του αναθέτουν το δύσκολο έργο του αντιπροσώπου για όλες τις εξωτερικές υποθέσεις της Μονής ,

αναγκάζεται τακτικά να βγαίνει από το Άγιον Όρος για να συναντήσει διάφορα πρόσωπα και να φέρει εις πέρας τις διάφορες υποθέσεις …

Του ανατίθενται υπεύθυνες και κοπιώδεις αποστολές στα μετόχια , με παραδειγματική υπακοή ανταποκρίνεται στα αιτήματα των προϊσταμένων του , περνάει μεγάλα χρονικά διαστήματα εκτός Μονής ,

απασχολείται με θέματα οικονομικά και διοικητικά , αλλά δεν χάνει ούτε για μια στιγμή την αίσθηση της Μοναχικής Του κλήσεως ή την ανάγκη της εσωτερικής επικοινωνίας του με Τον Θεό …

Ο σεβασμός , η ευγένεια και η τέλεια υπακοή του στην Μονή και στους προϊσταμένους του Τον ακολουθούν μέχρι τα βαθιά γεράματα , η μεγάλη προκοπή Του στο Μοναστήρι ,

η επιτυχής διεκπεραίωση των Διακονημάτων που Του ανατίθενται και κυρίως η σεμνότητα , η πραότητα και η εν γένει Αρετή Του …

Τον κάνουν αφ’ ενός μεν πολύ αγαπητό και σεβαστό , αφ’ ετέρου όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις , αντικείμενο ζηλοφθονίας και μικροπρέπειας ,

απάντηση Του είναι πάντοτε η σιωπή και η ανεξικακία , στο Μοναστήρι βράδια ολόκληρα βλέπανε την λάμπα Του αναμμένη …

Διηγούνται παλαιοί Πατέρες πως ποτέ δεν Τον είδαν ξαπλωμένο , όποια ώρα να πήγαινες θα τον έβρισκες όρθιο ή στην καρέκλα που κοιμότανε , έλεγε ο ύπνος λιγοστεύει την αγάπη στον Θεό ,

το πρωί Τον βλέπανε στην Ακολουθία να γέρνει από το στασίδι Του , να ψάλλει , να διαβάζει , να κανοναρχεί …

Αναφέρει Γέροντας , μας έλεγχε , πήγαινα στα πίσω στασίδια να μην Τον βλέπω γιατί ντρεπόμουν τον εαυτό μου , στη Νηστεία ήταν μεγάλος βιαστής ,

ποτέ δεν έφαγε τίποτε έξω από την κοινοβιακή τράπεζα , ποτέ δεν έλειψε όσο ήταν στο Μοναστήρι από την καθημερινή Ακολουθία …

Το φαγητό στην τράπεζα δεν το έτρωγε όλο , συνήθιζε να βάζει ανάγνωση και να τρώει μετά για να κρύβεται ,

επιστρέφοντας από τον κόσμο έκανε πολλές ημέρες να φάει λάδι για να αναπληρώσει κάποια παραμικρή Του κατάλυση , διηγείται ο Παπά – Ευθύμιος …

Επιστρέφοντας από τα ταξίδια Του δεν σταματούσε την εργασία , έγραφε στη γραμματεία , στο κελί Του , ταξινομούσε τη βιβλιοθήκη , το αρχείο , μελετούσε , Διακονούσε στο Ναό ,

βοηθούσε στις κοινές εργασίες , καμιά Διακονία δεν θεωρούσε ταπεινωτική και για αυτό Τον ύψωσε Ο Θεός …

Το 1910 μ.Χ. για ένα εξάμηνο περίπου βρίσκεται στην Αθήνα , στο μετόχι της Αναλήψεως , ως παρ ΄ οικονόμος , με επιστολές Του προσπάθησε να πείσει τη Μονή να μην πωλήσει το μετόχι ,

οι προβλέψεις Του για την μελλοντική του άνθηση επαληθεύτηκαν σύντομα …

Το 1911 μ.Χ. επιστρέφοντας στο Άγιον Όρος σώζεται από ναυάγιο , σε επιστολή την σωτηρία Του αποδίδει στο Έργο της Θείας προνοίας , εκείνο που πολύ Τον στηρίζει είναι η σχέση κοινωνίας που αναπτύσσει με Τους Αγίους της Εκκλησίας ,

την σχέση Του με Τον Άγιο Δημήτριο και την Θεραπεία Του από Αυτόν , είχε όμως και ιδιαίτερη Αγάπη στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο …

Από μικρός έπασχε από κήλη , οικονομούσε τον εαυτόν Του αν και δυσκολευόταν πολύ , όπως γράφει , Θεραπευθείς όλος ανεπαισθήτως και άνευ φαρμάκων ή εγχειρήσεως ,

κατά την Αγρυπνία της Εορτής Του Αγίου Ιωάννου στις 26 Σεπτεμβρίου συνέβη η Θεραπεία Του …

Διηγείται ο Ίδιος , αφού έκανα τον σταυρό μου και παρακάλεσα Τον Άγιο μπήκα στο στασίδι και άρχισα να ψάλλω , Το Κύριε εκ έκραξα , την ίδια στιγμή αισθάνθηκα την κήλη να εξαφανίζεται και από τότε να μην με ενοχλεί ,

Θεραπεύθηκα Θαυματουργικά με την επίκληση Του Αγίου Θεολόγου , του οποίου την Θαυματουργική Χάρη και Βοήθεια Ομολογώ με Χαρά Δοξάζοντας Τον Θεό που είναι Θαυμαστός στους Αγίους Του …

Η Θεραπεία μου έγινε το 1897 μ.Χ. , Ο Άγιος τον επισκέφθηκε πάλι σε μια άλλη Αγρυπνία και Τον απάλλαξε από τους έντονους ακάθαρτους λογισμούς

και από τότε δεν ξαναενοχλήθηκε από το πάθος αυτό και από τέτοιους λογισμούς ...

Η Αγάπη του προς Τους Αγίους ήταν τόση ώστε Ευδόκησε Ο Θεός και γνώρισε λίγο πριν από την Κοίμηση του Τον Ασκητικότατο Όσιο Παρθένιο της Χίου , συνδέθηκε δε με προσωπική φιλία με Τον Άγιο Νεκτάριο , Τον Άγιο Σάββα τον Νέο της Καλύμνου και Τον Άγιο Νικόλαο Πλανά ,

οι σχέσεις του με Τους Αγίους βρήκε έκφραση ποιητική μέσα από το Χάρισμα που Του έδωσε Ο Θεός να ψάλλει και να υμνογραφεί …

Αμέσως μετά την Μοναχική κουρά Του , το 1893 μ.Χ. , σε ηλικία είκοσι δυο ετών γράφει οκτώ κανόνες κατ’ ήχων Του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Σίμωνος του Μυροβλύτου , αναπληρώνοντας αυτούς που κάηκαν κατά την πυρκαγιά του 1891 μ.Χ. ,

το 1896 μ.Χ. συνθέτει Παρακλητικό κανόνα στους Αγίους της Μονής , Σίμωνα τον Μυροβλύτη και Μαρία την Μαγδαληνή , που εκδίδει αργότερα , το 1924 μ.Χ. μαζί με τις Ασματικές Ακολουθίες Τους και τους οκτώ κανόνες Του Οσίου Σίμωνος …

Το 1902 μ.Χ. γράφει και μελοποιεί Ακολουθία Του Οσίου Εφραίμ του Σύρου και συμπληρώνει διάφορες άλλες ελλιπείς , μεταξύ των οποίων και τις Ακολουθίες Των Αγίων Νεοφύτου και Ιωαννικίου , Των οποίων τα ονόματα έφεραν οι Γεροντάδες Του ,

Του Αγίου Σωφρονίου , των ενενήντα εννέα Οσίων Των εν Κρήτη , Του Αγίου Ιερωνύμου και Της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής , την υμνογραφική Του Δοξολογία συνεχίζει όντας σε εξορία με Παρακλητικό Κανόνα στον Μέγα Αντώνιο …

Χαιρετισμούς στους Αγίους Μηνά , Βίκτωρα και Βικέντιο , Παύλο , Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως , Σέργιο και Βάκχο , συμπληρώματα σε Ακολουθίες άλλων Αγίων που τα Τίμια Λείψανα Τους Θησαυρίζονται στην Σιμωνόπετρα ,

Ικετηρίους και Προσευχητικούς στίχους στον Κύριο , Την Παναγία και διαφόρους Αγίους και κυρίως με την ανελλιπή καρδιακή συμμετοχή Του στις καθημερινές Ακολουθίες και την Αδιάλειπτη Προσευχή , πολλά από τα έργα Του μένουν άγνωστα και διασκορπισμένα …

Τον Φεβρουάριο του 1914 μ.Χ. Τον τιμούν ψηφίζοντας τον Προϊστάμενο και μέλος της Γεροντίας παρά τις αντιρρήσεις του , μέσα σε όλους τους κόπους και τα ταξίδια δεν λησμονούσε τα Μοναχικά Του καθήκοντα ,

με το κομποσκοίνι στο δρόμο , στην πρύμνη , στο τραίνο , με την βαριά ασθένεια του Ηγουμένου Ιωαννίκιου πρώτος συμπαραστάτης ήταν Ο Πατέρας Ιερώνυμος …

Στις 7 Δεκεμβρίου του 1919 μ.Χ. κλείνει τα μάτια του δεύτερου Γέροντα του , του οποίου τελευταία επιθυμία ήταν να αναλάβει την Ηγουμενία το αγαπητό και Άξιο τέκνο του ,

Ο Ιερώνυμος , αξίζει να τονισθεί ότι στην ζωή Του ποτέ δεν ζήτησε ούτε πολύ περισσότερο διεκδίκησε κάτι , πάντοτε περίμενε υπομονετικά και αρνιόταν κάθε Τιμή και Διάκριση , πολλά χρόνια Τον παρακαλούσαν να γίνει Ιερέας δίχως να δέχεται …

Στο πρακτικό της 2ας Ιανουαρίου του 1920 μ.Χ. προτείνεται ως υποψήφιος Ηγούμενος , τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Ειρηναίος Τον Χειροτονεί Διάκονο στις 11 Απριλίου και Πρεσβύτερο στις 12 χειροθετώντας Τον Αρχιμανδρίτη και Πνευματικό ,

στις 18 Απριλίου , Κυριακή Των Μυροφόρων , Του παραδίδουν την Ηγουμενική ράβδο με ομόφωνη απόφαση των Πατέρων …

Στους πρώτους μήνες της Ηγουμενίας Του εξέρχεται της Μονής για ανάγκες της , φθάνοντας με το πλοίο στον Πειραιά , αντί να πάει στο Μετόχι της Αναλήψεως που ήταν ο προορισμός Του , κατευθύνεται με άλλο πλοίο στην Αίγινα ,

εκεί συναντά ασθενή Τον Άγιο Νεκτάριο , με τον οποίο είχε γνωριστεί από την πρώτη επίσκεψη Του Αγίου στην Μονή το 1898 μ.Χ. , από τότε αναπτύχθηκε Πνευματικός σύνδεσμος που ανανεωνόταν με τις επισκέψεις Του Γέροντα Ιερωνύμου στην Αθήνα …

Είναι παραμονή της Αγίας Τριάδος και Πανηγυρίζει η εκεί Μονή , Ο Άγιος Νεκτάριος είναι κλινήρης , αδυνατεί να Χοροστατήσει στην Αγρυπνία , οι Μοναχές Τον ρωτούν αν θα σημάνουν τις καμπάνες ,

Εκείνος τους λέει , σημάνατε και ο Παπάς έρχεται , καθώς σήμαιναν Ο Γέροντας Ιερώνυμος έμπαινε στην Μονή …

Μετά την Αγρυπνία ζήτησε Ο Άγιος από Τον Ιερώνυμο να περάσει απ’ όλα τα κελιά των Μοναχών να τα Ευλογήσει , Εκείνος μπροστά στον Αρχιερέα Του Θεού δεν θέλησε να υπακούσει και έφυγε κρυφά ,

όταν το διηγείτο δακρύζοντας έλεγε , ποιος ήμουν εγώ μπροστά σε έναν Άγιο , την Παράκληση Του Αγίου την θυμόταν πάντοτε και τρεις ημέρες προ της Κοιμήσεως Του , το 1957 μ.Χ. , πήγε και Ευλόγησε τα κελιά των Μοναχών …

Ένα μήνα πριν Κοιμηθεί Ο Άγιος Νεκτάριος , Αξιώθηκε να τον επισκεφθεί και στο νοσοκομείο κατά την ημέρα της ονομαστικής Του Εορτής , στις 11 Οκτωβρίου 1920 μ.Χ. ,

τον Αύγουστο του 1921 μ.Χ. η Ιερά Κοινότητα Τον διορίζει μέλος πενταμελούς επιτροπής για την πρώτη σύνταξη του καταστατικού χάρτη του Αγίου Όρους …

Τα Διοικητικά καθήκοντα και η ανάληψη τόσων ευθυνών δεν Τον εμποδίζουν και δίνει από το χρόνο του στη Διακονία των Αδελφών , γίνεται συν διακονητής των Μοναχών ,

χαράματα στη ζύμη του φούρνου , το χειμώνα να μαζεύει και αυτός τα χιόνια από τις αυλές , στους κήπους τα απογεύματα , τις νύχτες να πλένει τα ρούχα Του , έδινε έτσι το Παράδειγμα της ταπεινώσεως και της εργατικότητας ...

Ο Γέροντας του Ηγούμενος Τον είχε Διδάξει να είναι πρώτος των διακονητών , οι μεγάλοι και μυστικοί Μοναχικοί Του Αγώνες συνεχίζονται , κοιμάται λίγο , στην καρέκλα ή στον καναπέ με ένα μαξιλάρι στην πλάτη ,

ποτέ δεν βρέθηκε η πόρτα του Ηγουμενείου κλειστή , ότι ώρα και να πήγαινες σε περίμενε , θα μελετούσε ή θα έγραψε …

Ήταν απλός , ταπεινός , καταδεκτικός , ευγενής , Ασκητικός , διακριτικός , αφανής και υποχωρητικός ,

η Ηγουμενία Του Διακρίνεται από Πνευματική καρποφορία , λιτότητα , φιλοξενία και ελεημοσύνη , εργατικότητα , επιμέλεια και εμπιστοσύνη στην Πρόνοια Του Θεού …

Το 1924 μ.Χ. γίνεται η ημερολογιακή μεταρρύθμιση και στην Εορτή Του Ευαγγελισμού Λειτουργεί για πρώτη φορά με το νέο ημερολόγιο στο Μετόχι της Αναλήψεως , αυτό γεννά έντονη αντίδραση στην Μονή ,

ώστε όταν επιστρέφει να Του απαγορευθεί από μια ομάδα Μοναχών η είσοδος στον Ναό για έξι μήνες …

Ο Γέροντας Ιερώνυμος ήρεμα υπομένει χωρίς να υποχωρεί στις θέσεις του , η ζωή Του όλη ήταν ένα συνεχόμενο Μαρτύριο , αλλά και όλη του η Βιοτή , η γνήσια στάση του , οι λίγες απαντήσεις του , η αξιοπρεπέστατη θέση που έπαιρνε απέναντι των κατηγορών του ,

η σιωπή του και η Αφοσίωση Του στο Θέλημα Του Θεού και η μετά από καιρό απόδειξη της αλήθειας Μαρτυρούν πως βάδιζε τον δρόμο Του Σταυρωθέντος Κυρίου και πατούσε στα ίχνη των τόσων παρεξηγημένων και συκοφαντημένων Αγίων …

Το ημερολογιακό θέμα αφ’ ενός , που οφείλετε στον αδιάκριτο ζήλο ορισμένων και ο έντονος τοπικισμός αφ’ ετέρου , που με κανένα τρόπο δεν ήθελε Μοναχούς από άλλα μέρη πλην της δικής τους περιοχής , της Μικράς Ασίας ,

όπως επίσης η αφιλοχρηματία και ελεημοσύνη Του Γέροντα και κυρίως η ακατανόητη για τους Πατέρες Πνευματική Του ζωή , ύστερα από μια ενδεκαετή Ηγουμενική περιπέτεια , να συκοφαντείτε μέσα από το Μοναστήρι Του για οικονομική κακοδιαχείριση …

Με απόφαση της Ιεράς Κοινότητος , στα τέλη του Ιουνίου του 1931 μ.Χ. εξορίζεται για έξι μήνες στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου , οι Πατέρες της Μονής του συμπεριφέρονται με απεριόριστη Αγάπη και Τον Αναγνωρίζουν ως Άγιο ,

Εκείνος Ομολογεί πως υποφέρει για τις αμαρτίες Του , η εξορία του και στη συνέχεια η αποστολή Του στην Αθήνα θα γίνει αιτία σωτηρίας πολλών ψυχών …

Η Ιερά Κοινότητα εμμέσως αναγνωρίζοντας την αθωότητα Του διακόπτει την εξορία του και στους τέσσερις μήνες Τον αποστέλλει στο Μετόχι της Αναλήψεως στην Αθήνα ,

η άδικη τιμωρία τον οδηγεί στον κατά Θεόν Δοξασμό Του , στην Φανέρωση και Αξιοποίηση των Ταλάντων Του , στο ξεδίπλωμα των Αρετών και της Χάριτος Του …

Ζει για είκοσι έξη ολόκληρα χρόνια , από 60 μέχρι 86 ετών ως Αγιορείτης εκτός Αγίου Όρους , χωρίς ποτέ ξανά να επιστρέψει σε αυτό , κάνει τον τόπο της εξορίας του χώρο της Διακονίας Του

και μεταφέρει το γνήσιο Άγιον Όρος στον λόφο της Αναλήψεως , γίνεται ο Ίδιος όρος Άγιον στο οποίο οι άλλοι προσέρχονται …

Το 1937 μ.Χ. , μετά από παραίτηση του Ηγουμένου Καισαρίου , Του ξανά προτείνουν οι προϊστάμενοι της Μονής την Ηγουμενεία , με σεβασμό , αγάπη , ταπείνωση και αξιοπρέπεια αρνείται να αναλάβει θεωρώντας ότι οι δυνάμεις του είναι ανεπαρκείς , σε επιστολή Του γράφει

Και την μεν Ιεράν ημών Μετάνοιαν ουδόλως θα ωφελήσω , εμέ δε τα μέγιστα θα ζημιώσω , μη δυνάμενος να αντεπεξέλθω κατά το χρέος μου και καθήκον προς όσα η θέσις και η μεγάλη τω όντι διακονία απαιτεί και προσεπιβάλλεται εις τον αναδεχόμενον το πράγμα …

Η Αθήνα του 1931 μ.Χ. είναι μια πόλη με χαμηλή στάθμη Πνευματικής ζωής , οι Πατέρες της Εκκλησίας σχεδόν άγνωστοι , ο Μοναχισμός θεωρείται ως η παλιά Δόξα της Εκκλησίας που δεν χρειάζεται σήμερα ,

η πόλη είναι γεμάτη φτωχούς , φτώχια κληρονομική , από ορφάνια , τους πολέμους , την προσφυγιά , στο συνοικισμό του Βύρωνος που βρίσκεται το Μετόχι της Αναλήψεως , κατοικούν Μικρασιάτες πρόσφυγες που διατηρούν ακόμη την αγνή λαϊκή Ευσέβεια και που Τον δέχτηκαν με χαρά σαν Απεσταλμένο Του Θεού …

Μέχρι Τέλους της ζωής του δεν Τον άφησαν οι ασθένειες - πυρετοί συνεχείς , πονοκέφαλοι , αδυναμία , υπερκόπωση , βρογχικά , ασθένειες του αίματος , όταν Κοιμήθηκε το σώμα Του ήταν γεμάτο καρκινώματα ,

ποτέ δεν έλεγε πως πονάει , στην επιμονή και στην αγάπη των γιατρών παίρνει φάρμακα , μια μέρα δεν δέχτηκε να πάρει τα φάρμακά του λέγοντας , όχι σήμερα είναι Των Αγίων Αναργύρων και είναι Ιατροί …

Μετά την Κοίμησή Του βρήκαν στο ερμάρι του πολλά αχρησιμοποίητα φάρμακα , οι πιέσεις των γιατρών δεν Τον άφηναν να παραδεχθεί την ανάγκη

και να δώσει στη σάρκα αυτό που απαιτούσε , ο εκούσιος και ακούσιος πόνος αποτελεί Άσκηση , που είναι μέσο Αγιασμού , Απόδειξη Παραδόσεως στον Θεό …

Δεν Τον άφησαν όμως ποτέ και οι ποικίλοι πειρασμοί , είναι απαραίτητοι έλεγε , σαν την αναπνοή μας , κύματα θαλάσσης είναι οι πειρασμοί , χωρίς κύματα θάλασσα δεν ταξιδεύετε και χωρίς πειρασμούς άνθρωπος δεν σώζεται , η πείρα του έδινε την άνεση να μιλά στα τέκνα Του για την μεγάλη ωφέλεια των πειρασμών , που κουράζουν μόνο τους σαρκικούς ανθρώπους ,

υπόμενε τους πάντες στοργικά , αντί να στενοχωριέται Ο Γέροντας , όταν κάποιος τον ενοχλούσε , έλεγε στα Πνευματικά Του Τέκνα , Ησυχάζετε , παρ’ όλα αυτά με αγαπάει …

Το 1949 μ.Χ. η Μονή του , ύστερα από συκοφαντικές καταγγελίες , σκέπτεται να τον ανακαλέσει , κυρίως τον κατηγορούν πως μεγάλα ποσά καταναλίσκονται ασκόπως , η αγάπη των τέκνων του δεν άφησε να πραγματοποιηθεί η ανάκληση Του , με πολλές και θερμότατες επιστολές προς την Μονή Του Φανερώνουν τον σεβασμό και την αγάπη τους ,

η ανάκληση δεν έγινε , αλλά πάρθηκαν αποφάσεις δεσμευτικές για την άνετη πορεία του Πνευματικού Του Έργου , όλα τα υπέμεινε , με την ταπείνωση που Τον διέκρινε , δίχως συζητήσεις και αντιρρήσεις , αλλά όχι και χωρίς πόνο , είχε Παραδοθεί στον Θεό και μόνο σε Αυτόν απέβλεπε , ούτε οι έπαινοι Του έδιναν χαρά , ούτε οι κατηγορίες λύπη …

Οι πρώτοι Του επισκέπτες είναι κυρίως οι απλοί κάτοικοι της γύρω περιοχής , η αγάπη Του τον έκανε ξακουστό , ώστε σε λίγο να μην άδειαζε ποτέ ο πάγκος , έξω από το Εξομολογητήριο Του , από κόσμο που ώρες περίμενε υπομονετικά την σειρά του να Του εμπιστευτεί τους πόνους του ,

όσο αυστηρός ήταν για τον εαυτό Του , τόσο επιεικής ήταν για τους άλλους , Ο Ιερώνυμος Αναδείχτηκε , κυρίως Πνευματικός Πατήρ ενός μεγάλου πλήθους πληγωμένου από την αμαρτία , στάθηκε φιλόστοργος Ιατρός , επιμελητής ψυχών άριστος , φίλος που συμπονούσε στις ήττες και συν ευφραινόταν στη χαρά της νίκης , διακριτικός οδηγός , προσεκτικός σύμβουλος , ακάματος , ήρεμος και γλυκύς …

Τα πρώτα χρόνια Εξομολογούσε όρθιος , άρχιζε μετά τη Λειτουργία και τελείωνε πολλές φορές τα μεσάνυχτα , συχνά για να κερδίσει χρόνο , έτρωγε ή διάβαζε επιστολές και Εξομολογούσε , οι απαντήσεις Του κάθε φορά έδειχναν όμως πόσο πρόσεχε , δεν βιαζότανε ποτέ , παρά το ότι πολλοί Τον περίμεναν , ακόμη και όταν ήταν άρρωστος ,

Λέγετε έλεγε , αφήστε τους άλλους να περιμένουν , εγώ εσάς θέλω να ακούσω» , έβλεπε τις ψυχές σαν ανοιχτό βιβλίο , είχε καταπληκτική γνώση της ανθρώπινης ψυχής , σπανίως έκανε ερωτήσεις στους εξομολογούμενους , όταν Τον ρωτούσαν γιατί δεν τους βοηθάει με ερωτήσεις , τους απαντούσε , δεν θέλω να σας βάλω σε αμαρτίες που δεν σκεφθήκατε , ο καθένας γνωρίζει καλά τί έχει και τί τον βαραίνει …

Πριν την Εξομολόγηση κάτι θα σε κερνούσε , θα χαμογέλαγε , θα ρωτούσε για την εργασία σου και μετά θα φόραγε το Πετραχήλι Του , άκουγε με προσοχή τις Εξομολογήσεις και στο τέλος απαντούσε , μερικές φορές έκανε πως κοιμόταν ή έκλεινε τα μάτια Του από την κόπωση ή ήθελε να συγκεντρωθεί ,

να εντείνει την προσοχή Του , να δώσει άνεση στον Εξομολογούμενο , να μη τον κοιτά στα μάτια , τα πάντα χρησιμοποιούσε για να βοηθήσει τον πονεμένο , μη λογαριάζοντας χρόνο και κόπους , η μεγαλύτερη χαρά και αμοιβή των κόπων Του ήταν , όταν έβλεπε ανθρώπους που ειλικρινά Μετανοούσαν …

Μερικές φορές αν κάτι Του έκρυβες , με διάφορους τρόπους προσπαθούσε να σε φέρει σε τέτοια κατάσταση Μετάνοιας να το φανερώσεις , δίχως να σε προσβάλει ή να σε θίξει στο παραμικρό , είχε μια αρχαία αρχοντιά , αυτήν που έχουν κόσμημα όλοι οι Πνευματικοί άνθρωποι ,

η μεγαλύτερη λύπη Του ήταν να βλέπει ψυχές να βγαίνουν από το Εξομολογητήριο με μια ακόμη αμαρτία , μια μη καθαρή εξομολόγηση ηθελημένη , στο τέλος σε ευχαριστούσε θερμά , γιατί τον εμπιστεύτηκες , αν πήγαινες για πρώτη φορά , θα φύλαγε το όνομά σου και θα Προσευχόταν καθημερινώς για σένα ...

Δεν σε άφηνε να απελπιστείς , ήξερε να παρηγοράει τις ψυχές , εγώ για αυτό είμαι εδώ , έλεγε , αυτή είναι η δουλειά μου , μιλούσε για το Άπειρο Έλεος Του Πανάγαθου Θεού , τις Πρεσβείες Των Αγίων και Της Θεοτόκου , η Διάκριση Του και η ταπεινοφροσύνη του σκεπάζονταν με το Χάρισμα να πρόωρά και να διορά τις ψυχές και τα μέλλοντα ,

Αποτέλεσμα της μεγάλης Αγάπης Του στον Θεό και του Φωτισμού που είχε Λάβει από Αυτόν , ήξερε τα μυστικά βάθη της ανθρώπινης ψυχής , έβλεπε τον άνθρωπο ολόκληρο , εκείνο που ζητούσε περισσότερο από τους εξομολογούμενους Του ήταν η συναίσθηση της αμαρτωλότητος τους και η ταπείνωση …

Η αγάπη Του για την πάσχουσα ανθρώπινη φύση έσωζε πραγματικά λαβωμένες ψυχές , που Του φανέρωναν τα έλκη και τις αλγηδόνες τους , το Θαυματουργό Πετραχήλι , η Μετάνοια , η διάπυρη Ευχή Του Θεοφόρου Πατρός για την κατάπεμψη του Θείου ελέους και την άφεση , έδινε Νόημα στη ζωή των ανθρώπων και άνοιγε παραδείσιες οδούς ,

ήξερε να εκφράζεται όχι τόσο με όρους όσο με λόγια απλά , η Φωτισμένη καθαρή σκέψη Του ήξερε να συγκροτεί , να χαροποιεί , να σώζει , σε όλους Τον πλησίαζαν έμεινε σαν ένα σύμβολο σοφού Πνευματικού …

Οι Ακολουθίες στην Ανάληψη ήταν καθημερινές , κατά το Αγιορείτικο τυπικό , γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα , την ώρα που σηκώνονταν οι Αδελφοί στη Μονή , θα πήγαινε στον Ναό να μείνει μόνος μέχρι τις πέντε που άρχιζε καθημερινά η Ακολουθία ,

τις ώρες αυτές Μνημόνευε μερικά από τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων , γιατί δεν τα προλάβαινε όλα την ώρα της προσκομιδής , στα δίπτυχα Του είχε περισσότερα από δυόμισι χιλιάδες ονόματα , οι καθημερινές Ακολουθίες ήταν απλές , ήσυχες και κατανυκτικές , οι ιεροψάλτες ήταν άμισθοι και Ευλαβέστατοι άνθρωποι …

Οι Ιερουργίες Του Γέροντα ξεχώριζαν , Μετέδιδε την Χάρη στις ψυχές , με το φωτεινό Του πρόσωπο , την ειρήνη και την απλότητα Του , στην Θεία Λειτουργία ποτέ δεν καθόταν , ως Λειτουργός ήταν Αφοσιωμένος στο έργο Του ,

φαινόταν εξαϋλωμένος κατά την ώρα της Λειτουργίας , πολλά παιδιά Τον έβλεπαν πάνω από το έδαφος , Ο Παππούλης πετάει φώναζαν , Τον έβλεπαν μια πιθαμή πάνω από τη γη , μετά την Λειτουργία δεν έβλεπε τον κόσμο αμέσως , ήθελε να καθίσει δύο λεπτά στην πολυθρόνα του να ησυχάσει και να κλείσει τα μάτια Του ...

Έλεγε , Μετά την Λειτουργία έχω και ταραχή , πως τα αμαρτωλά μου χέρια πιάσανε Τον Χριστό και θέλω λίγο να σταθώ να γαληνέψω , οι σχέσεις Του Γέροντα με τα παιδιά , με τα οποία έμοιαζε και η προς αυτά αγάπη Του , είναι από τις ωραιότερες σελίδες της Μακαρίας Βιωτής Του ,

οι περιγραφές της αγαπητικής σχέσεως , είναι άφατα χαριτωμένες και δείχνουν για μια ακόμη φορά , το μεγαλείο Του …

Μιλούσε με μεγάλη άνεση και σοβαρότητα σε μικρά παιδιά για μεγάλα θέματα , τους είχε εμπιστοσύνη , τους μιλούσε όπως στους μεγάλους , λέγοντας πως καταλαβαίνουν περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε , συχνά στον πληθυντικό , με την αγωγή που τους έδινε , τους άνοιγε τις καρδιές για να δεχτούν Τον Χριστό και να τον φυλάξουν για πάντα ,

με εξαιρετική συμπάθεια καθότανε να ασχοληθεί με τα σχολικά τους μαθήματα , την πρόοδο της μορφώσεως , την υγεία , τη διατροφή , το μέλλον τους , που συχνά προέβλεπε και προσπαθούσε να τα προσανατολίσει προς την κλήση τους , ο Ίδιος είχε πολλά να διδαχτεί με το σκύψιμο Του πάνω στην ανεπιτήδευτη παιδική αναστροφή …....