Όσιος Ιωσήφ της Όπτινα

9 Μαΐου …

Όσιος Ιωσήφ της Όπτινα …

Ο Όσιος Ιωσήφ της Όπτινα , κατά κόσμον Ιβάν Ευθύμοβιτς Λιτόφκιν , γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1837 μ.Χ. στο χωριό Γκοροντίστσα της περιοχής Στάρομπελσκ της επαρχίας Καρκώφ ,

από γονείς Ευσεβείς και Φιλόθεους , τον Ευθύμιο Αιμιλιάνοβιτς και την Μαρία Βασίλιεβνα Λιτόφκιν ...

Οι γονείς του είχαν έξι παιδιά , τρεις υιούς και τρεις θυγατέρες , τον Ιβάν , τον Πέτρο , τον Συμεών , την Αλεξάνδρα , την Άννα και ακόμη μία θυγατέρα , η αδελφή του Αλεξάνδρα έγινε Μοναχή με το όνομα Λεωνίδα ,

διηγείτο πως ο μικρός Ιβάν ήταν πολύ στοργικό και ευαίσθητο παιδί , με την τρυφερή ψυχή Του συμμετείχε στις θλίψεις των άλλων , αν και η έμφυτη μετριοφροσύνη και συστολή του συχνά δεν του επέτρεπαν να ομιλεί …

Τεσσάρων ετών έχασε τον πατέρα του και λίγο αργότερα την μητέρα του από την επιδημία χολέρας που ενέσκηψε στο χωριό ,

η αγάπη για τον Μοναχικό Βίο οδήγησε τα βήματα Του στην Όπτινα …

Στις 15 Απριλίου του 1872 μ. Χ. Χειροθετήθηκε Μοναχός με το όνομα Ιωάννης ,

στις 16 Ιουλίου του 1872 μ. Χ. Εκάρη Μοναχός και έλαβε το όνομα Ιωσήφ …

Το 1877 μ.Χ. Χειροτονήθηκε Διάκονος , τον Οκτώβριο του 1884 μ.Χ. έλαβε την Χάρη της Ιεροσύνης από τον Επίσκοπο της Καλούγκα Βλαδίμηρο ,

από την πρώτη ημέρα της Χειροτονίας Του Λειτουργούσε με προθυμία , με Ευλάβεια , και χωρίς βιασύνη , όπως έλεγε ο Ίδιος αισθανόταν μεγάλη Πνευματική χαρά …

Οι άλλοι Πατέρες Τον Ευλαβούνταν και τον αγαπούσαν ιδιαίτερα , γιατί τον θεωρούσαν Αληθινό Μοναχό ,

ο Γέροντας της Μονής Αμβρόσιος έβλεπε σε Αυτόν τον μελλοντικό διάδοχο του , Του έδινε την Ευλογία να Εξομολογεί μερικούς από τους επισκέπτες της Μονής …

Τον προετοίμαζε σιγά – σιγά για να τον διαδεχθεί , Τον Δίδασκε τόσο με τον λόγο , όσο και με το παράδειγμα του , όταν ο Γέροντας Αμβρόσιος Κοιμήθηκε , όλοι στράφηκαν προς Τον Ιωσήφ ,

Εκείνος με Προσευχή και ταπείνωση ανέλαβε το Έργο της Πνευματικής καθοδηγήσεως των Αδελφών ...

Η Προσευχή Του είχε μεγάλη Δύναμη , είχε Αξιωθεί από Τον Θεό και του Προορατικού Χαρίσματος ,

Ο Ιωσήφ δεν επέτρεπε ποτέ στους Μοναχούς να αρνηθούν κάποιο Διακόνημα , έλεγε πως εκείνος που φέρει σε πέρας ότι του έχουν αναθέσει , Αξιώνεται να έχει Ευλογημένο Τέλος …

Όταν του εξέφραζαν το παράπονο πως η υπακοή ήταν δύσκολη και προκαλούσε πολλή λύπη , το πρόσωπο Του Φωτιζόταν με χαρά , τα μάτια του γέμιζαν με τρυφερή Πατρική αγάπη ,

έλεγε με έναν ιδιαίτερο Πνευματικό τόνο , Λοιπόν και τι με αυτό , λόγω αυτής της υπακοής θα γίνετε Μάρτυρες …

Ήταν θιασώτης και εργάτης της Αδιάλειπτης Προσευχής , Ο Ιωσήφ προσπαθούσε να ενθαρρύνει και τους άλλους να ασκούν το Θείο αυτό Έργο ,

Δίδασκε την Προσευχή και πίστευε πως ήταν η σπουδαιότερη απασχόληση για όλους …

Εμπόδιζε επιτακτικά και αυστηρά τους άπειρους και τους δόκιμους από την Άσκηση της Νοεράς Προσευχής ,

τους Δίδασκε να πορεύονται προοδευτικά , αρχίζοντας από την προφορική Άσκηση της Προσευχής Του Ιησού …

Κάνοντας κομποσκοίνια έλεγε , αυτό Προστατεύει τον άνθρωπο από την υπερηφάνεια , κάθε μέρα έξω από το Κελί Του μαζεύονταν οι φτωχοί και ο Μοναχός που ήταν σε υπηρεσία έδιδε Ελεημοσύνη σε όλους ,

Ο Ιωσήφ Λειτουργούσε για τελευταία φορά την Εορτή της Κοιμήσεως Της Θεοτόκου το 1905 μ.Χ. …

Την επόμενη ημέρα ασθένησε , όλοι περίμεναν το αναπόφευκτο , Ο Θεός όμως παράτεινε την ζωή Του , που ήταν πολύτιμη για όλους μέχρι το 1911 μ.Χ. ,

Λίγο πριν την Κοίμηση Του Κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων …

Παρακάλεσε τους Αδελφούς του να Προσευχηθούν στον Θεό , για να Ελευθερώσει την ψυχή από το σώμα Του , ζήτησε να βάλουν κοντά Του μία Εικόνα ,

οι Μοναχοί έφεραν την Εικόνα Της Παναγίας , με την οποία Τον Ευλόγησε ο Μοναχός Ισαάκιος , την τοποθέτησαν απέναντι Του στο τραπεζάκι κοντά στο μαξιλάρι του και άναψαν μπροστά της ένα καντήλι …

Κρατούσε στα χέρια Του ένα μικρό άσπρο ξύλινο Σταυρό , στο στήθος του είχαν ακουμπήσει Το Ιερό Λείψανο Της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας ,

Έτσι Ο Όσιος Ιωσήφ Κοιμήθηκε με Ειρήνη …….