Μνήμη Της Β' Αγίας Οικουμενικής Συνόδου

22 Μαΐου …

Μνήμη Της Β' Αγίας Οικουμενικής Συνόδου …

Tολμά το θείον Πνεύμα μη Θεόν λέγειν ,
Tο παμπόνηρον πνεύμα Mακεδονίου ...

Μετά την Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας αναφάνηκαν στην Εκκλησία και νέοι αιρετικοί , όπως οι Πνευματομάχοι η Μακεδονιανοί ,

υπό τον αιρεσιάρχη Μακεδόνιο Κωνσταντινουπόλεως , οι Ημιαρειανοί , ο Απολλινάριος Λαοδικείας , ο Σαβέλλιος Πτολεμαΐδος , ο Μάρκελλος Αγκύρας , ο Φωτεινός Σιρμίου , ο Ευνόμιος Κυζίκου με τον διδάσκαλο του Αέτιο , ο Ευδόξιος Κωνσταντινουπόλεως , ο Παύλος Σαμοσατεύς και άλλοι που προσείλκυαν πολλούς οπαδούς ...

Το Χριστολογικό ζήτημα τέθηκε εξ αιτίας της αιρέσεως του Απολλιναρίου Λαοδικείας , ο Απολλινάριος 390 μ.Χ. , όπως και η λεγόμενη Αλεξανδρινή Σχολή ,

τόνιζε πρωτίστως την ενότητα στο Πρόσωπο Του Ιησού Χριστού , συχνά εις βάρος της πληρότητας του ανθρώπινου στοιχείου …

Δίδασκε ότι Ο Χριστός είναι Υιός Του Θεού , Ο οποίος είναι Τέλειος Θεός και κατά την Ενανθρώπιση Του έλαβε μόνο σάρκα , Θεός σαρκοφόρος ,

δηλαδή , ανθρώπινο σώμα και άλογη ψυχή , όχι όμως και ανθρώπινο νου , γιατί αυτό θα σήμαινε την τελειότητα , ακεραιότητα της ανθρώπινης φύσεως …

Ο Απολλινάριος θεωρούσε πως Ο Χριστός για την σωτηρία του ανθρώπου είναι ανάγκη να είναι Τέλειος Θεός ,

για να είναι λοιπόν δυνατή η πλήρης Ένωση στον Ένα Χριστό …

Δίδασκε ότι ο Λόγος Του Θεού δεν έλαβε κατά την Ενανθρώπιση τέλεια ανθρώπινη φύση , αλλά μόνο το ανθρώπινο σώμα εμψυχωμένο με ζωική ,

άλογη ψυχή και όχι ανθρώπινο νου , προτιμούσε να χρησιμοποιεί τον όρο , σαρξ , όχι όμως με την βιβλική του σημασία ...

Επέμενε στη στενή Ένωση Θεού και ανθρώπου στον Χριστό , αλλά η ανθρώπινη φύση Του δεν ήταν πλήρης , την ένωση Λόγου και σαρκός σε μία φύση την χαρακτήριζε , ένωσιν ουσιώδη , ένωσιν σύνθετον και ένωσιν φυσικήν ,

η κολοβωμένη ανθρώπινη φύση μετά την Ένωση πρέπει να θεωρηθεί ότι αποροφήθηκε και χάθηκε μέσα πιο κόλπους του Λόγου , έτσι ώστε Ο Χριστός να μην είναι τέλειος άνθρωπος , αλλά μόνο Τέλειος Θεός …

Οι Πνευματομάχοι η Μακεδονιανοί αρνούνταν την Θεότητα Του Αγίου Πνεύματος , θεωρώντας αυτό , κτίσμα και όχι Θεό , ούτε Ομοούσιο με Τον Πατέρα και Τον Υιό ,

κατά Τον Μέγα Βασίλειο οι Πνευματομάχοι θεωρούνταν όχι μόνο ότι θεομαχούσαν κατά Του Θεού και Του Υιού Του και ότι χριστό μαχούσαν , αλλά και ότι πνευματο μαχούσαν …

Στη διδασκαλία του Απολλιναρίου και του Μακεδόνιου , αντέδρασαν από πολύ νωρίς οι Πατέρες της Εκκλησίας και τον καταδίκασαν πολλές φορές ,

η οριστική όμως καταδίκη της αιρετικής τους κακοδοξίας , έγινε από την Β' Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 381 μ.Χ. …

Η οποία συνήλθε από τον Μάιο μέχρι το τέλος του Ιουλίου του 381 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη , μετά από πρόσκληση του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Του Μεγάλου ,

προς επίλυση Θεολογικών και Διοικητικών προβλημάτων ...

Οι εκατόν πενήντα Θεοφόροι Πατέρες , που συμμετείχαν σε αυτήν , προέρχονταν από περιοχές , οι οποίες πολιτικά υπάγονταν στη δικαιοδοσία του Αυτοκράτορα που Τους συγκάλεσε ,

επρόκειτο δηλαδή περί Μεγάλης Συνόδου των Επισκόπων του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους …

Η Αναγνώριση της ως της Β' Οικουμενικής έγινε από την Δ ΄ Οικουμενική Σύνοδο , που συνήλθε στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. ,

η οποία και αποδέχθηκε το Σύμβολο αυτής ως ισοδύναμο και ισόκυρο με αυτό της Νίκαιας ...

Η Β' Οικουμενική Σύνοδος Απέκτησε μεγάλη σημασία για τον Χριστιανισμό , προ πάντων διότι συμπλήρωσε Το Ιερό Σύμβολο της Πίστεως ,

αφού δογμάτισε ιδίως την Πνευματολογία της μίας , Αγίας , Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας , ως και άλλα άρθρα της Πίστεως …

Αποτέλεσε Ορόσημο στην Ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μέγα σταθμό ιδίως στο δογματικό καθορισμό της αρχαίας Εκκλησίας ,

Η σπουδαιότητα της παρούσης Συνόδου και του Συμβόλου αυτής έγκειται κυρίως στην ολοκλήρωση Του Τριαδικού δόγματος , διά της Θεσπίσεως της Θεότητος και της εκ του Πατρός εκπορεύσεως Του Πνεύματος …

Χωρίς να σημαίνει ότι αναθεωρείται η σημασία της Διδασκαλίας αυτής περί Εκκλησίας , Βαπτίσματος , Αναστάσεως νεκρών και ζωής Αιωνίου , κατά πρώτο και κύριο λόγο διατύπωσε πλατύτερα , πληρέστερα

και Ακριβέστερα Το Ιερό Σύμβολο της Νίκαιας Κωνσταντινουπόλεως , Το Πιστεύω …

Επειδή τα μεν επτά πρώτα άρθρα συντάχθηκαν υπό της Α' Οικουμενικής Συνόδου το 325 μ.Χ. , εναντίον της μεγάλης αιρέσεως του Αρειανισμού , που συντάραξε επί μακρόν την Εκκλησία και η οποία αίρεση αρνιόταν την Θεότητα του δευτέρου προσώπου Της Αγίας Τριάδος ,

τα δε πέντε τελευταία από τη Β' Οικουμενική Σύνοδο , εναντίον της Πνευματομαχίας που αρνιόταν την Θεότητα του τρίτου προσώπου Της Αγίας Τριάδος και των άλλων ως άνω αιρέσεων …

Το Ιερό Σύμβολο της Πίστεως , το Πιστεύω , απαγγέλλεται και καθομολογείται από όλους τους Χριστιανούς ως Ομολογία Πίστεως , ως Βαφτιστήριο και ως Λειτουργικό κείμενο στην Θεία Λατρεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας ,

η οποία Αναγνωρίζει και Τιμά αυτό ως Έργο των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων …

Εκείνο το οποίο υπογραμμίζει Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Νύσσης στη Σύνοδο , είναι ότι Ο ίδιος Ο Κύριος επισυνάπτει το Πνεύμα με Τον Πατέρα και Τον Υιό ,

δεδομένου ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά της Θείας Φύσεως και είναι Ζωοποιών , Άγιον , Αΐδιον , Σοφόν , Ευθές , Ηγεμονικών …

Αυτή η κοινότητα των Ονομάτων αποδεικνύει ότι ουδεμία διαφορά υπάρχει στην ενέργεια μεταξύ Πατρός , Υιού και Αγίου Πνεύματος ,

η ταυτότητα της ενέργειας Αποδεικνύει το ηνωμένον της φύσεως , Ουδείς πρέπει να Αρνηθεί την μία Θεότητα Των Τριών Προσώπων Της Αγίας Τριάδος …

Για αυτό Ο Ιερός Πατέρας Αναγράφει ότι ,

μία ἐστὶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἡ διὰ τῆς εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα πίστεως παραγινομένη , ἐκ μὲν τοῦ θεοῦ τῶν ὅλων πηγάζουσα , διὰ δὲ τοῦ Υἱοῦ προϊοῦσα , ἐν δὲ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι τελειουμένη …

Στην ερώτηση των Πνευματομάχων πως είναι δυνατόν το Πνεύμα να είναι ισότιμο προς Τον Πατέρα και Τον Υιό , εφ' όσον Ο Πατέρας μεν είναι Δημιουργός , δι' Υιού δε τα πάντα δημιουργήθηκαν ,

απαντά ότι πάντα κτίσθηκαν εν Αγίω Πνεύματι
και εξαίρει το συναΐδιον και αχώριστον Των Τριών Προσώπων Της Αγίας Τριάδος και υπογραμμίζει ότι εκτός της κατά τάξιν και υπόστασιν διαφοράς , ἐν οὐδενὶ τὸ παρηλλαγμένον καταλαμβάνομεν …

Στο Τυπικό Της Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης , η Μνήμη της Συνόδου Ετελείτο μαζί με την Μνήμη της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου ,

την πρώτη Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού , ως Εισηγητής της διπλής αυτής Εορτής και Ποιητής της Ακολουθίας , Θεωρείται ο Συμεών Θεσσαλονίκης …….