Ανακομιδή Των Ιερών Λειψάνων Του Οσίου Θεοδοσίου Ηγουμένου του Σπηλαίου

14 Αυγούστου …

Ανακομιδή Των Ιερών Λειψάνων Του Οσίου Θεοδοσίου Ηγουμένου του Σπηλαίου …

Ο Όσιος Θεοδόσιος γεννήθηκε στην πόλη Βασίλιεφ του Κιέβου ,
το 1029 μ.Χ. από εύπορους γονείς ...

Την ώρα της Βαπτίσεως , ο Ιερέας που τον Βάπτιζε , είδε ότι το βρέφος αυτό θα Αφιέρωνε αργότερα την ζωή Του στον Θεό , για αυτό και Του έδωσε το όνομα Θεοδόσιος ,
οι γονείς Του αναγκάσθηκαν με διαταγή του Ηγεμόνα , να μετοικήσουν μακριά σε άλλη πόλη , στο Κουρσκ , εκεί γεννήθηκε Ο Όσιος Σεραφείμ Του Σάρωφ …

Ήταν Οικονομία Θεού να Λάμψει εκεί Ο Θεοδόσιος με την Ενάρετη ζωή Του , μεγάλωνε και αυξανόταν Πνευματικά στη σοφία και στην Αγάπη Του Θεού ,
Μελετούσε με επιμέλεια τον Θείο Λόγο , έγινε κάτοχος όλης της Αγίας Γραφής , όλοι έμειναν έκπληκτοι από την σοφία , την αντίληψη και την ταχύτητα εκμαθήσεως Του ...

Καθημερινά επισκεπτόταν τον Ναό Του Θεού , παρακολουθούσε με όλη Του την προσοχή τις Ιερές Ακολουθίες ,
σε ηλικία δεκατριών ετών ο Θάνατος Του στέρησε τον πατέρα του , από τότε Ο Θεοδόσιος έγινε Ασκητικός …

Πήγαινε μαζί με τους υπηρέτες στα χωράφια , έκανε το καθετί με βαθιά ταπείνωση , στην καρδιά Του αρχίζει να καλλιεργείται η αίσθηση της πτώχειας ,
πετά τα αρχοντικά Του ρούχα , ντύνετε με τα ενδύματα των χωρικών , τους βοηθά σε κάθε είδους εργασία , η συμπεριφορά Του εξοργίζει την μητέρα Του , τον επιπλήττει και τον κτυπά …

Ο Θεοδόσιος πήγε σε ένα σιδερά και παρήγγειλε μια σιδερένια ζώνη , όταν ετοιμάσθηκε την πήρε και την φόρεσε κατάσαρκα , χωρίς να την βγάζει καθόλου από πάνω Του ,
ήταν στενή , έσφιγγε πολύ το σώμα Του και προξενούσε πόνους , που τους υπέμενε όμως καρτερικά σαν να μην συνέβαινε τίποτε …

Σε ένα εορταστικό γεύμα που δινόταν στο μέγαρο του Άρχοντα και θα παρευρίσκονταν όλοι οι προύχοντες της πόλεως , έπρεπε να πάει , αναγκάσθηκε από τη μητέρα του να φορέσει την καλή Του στολή ,
όταν την φόρεσε , δεν μπόρεσε να προφυλαχθεί από το διακριτικό μάτι της μητέρας Του , εκείνη πρόσεξε πάνω στη φανέλα στίγματα από αίμα , διαπίστωσε πως οφειλόταν στο σφίξιμο της σιδερένιας ζώνης …

Τότε άναψε από το κακό της , όρμησε πάνω του με μανία , άρχισε να Τον κτυπάει , του ξέσκισε την φανέλα και Του αφαίρεσε τη ζώνη ,
ο Ευλογημένος σαν να μην συνέβαινε τίποτε , φόρεσε τα ρούχα Του και ξεκίνησε ειρηνικά για να πάει στο γεύμα …

Μία ημέρα άκουσε στο Ευαγγέλιο Τον Κύριο να λέει ,
Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος , Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοι εἰσιν , οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν , άκουσε , Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι , καγῶ ἀναπαύσω ὑμᾶς , Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμὶ καὶ ταπεινὸς τὴ καρδία , καὶ εὐρήσετε ἀνάπαυσιν ταὶς ψυχᾶς ὑμῶν …

Με τα λόγια αυτά πυρπολήθηκε η καρδιά Του Φωτισμένου από Τον Κύριο , Θεοδόσιου ,
Φλεγόμενος από Θείο έρωτα , συλλογιζόταν καθημερινά πώς θα μπορούσε , κρυφά από την μητέρα Του , να ενδυθεί το Άγιο Μοναχικό σχήμα …

Ο Θεοδόσιος φεύγει από το σπίτι του για να Ασκητέψει στο Κίεβο , λόγω του νεαρού της ηλικίας του δεν Τον δέχεται κανένας , Βρίσκει Πνευματικό καταφύγιο κοντά στον Όσιο Αντώνιο ,
παραδόθηκε ολόψυχα στον Θεό και στον Θεοφόρο Γέροντα Του , επιδόθηκε σε μεγάλες Ασκήσεις …

Βάσταζε με χαρά το ζυγό της Μοναχικής ζωής , τις νύχτες τις αφιέρωνε στη Δοξολογία Του Κυρίου , αρνούμενος την ξεκούραση του ύπνου ,
τις ημέρες σκληραγωγούσε τον εαυτό Του με την Εγκράτεια , τη Νηστεία και την χειρωνακτική εργασία , πάντοτε θυμόταν το ψαλμικό , Ἴδε τὴν ταπείνωσίν μου καὶ τὸν κόπον μου καὶ ἅφες πάσας τᾶς ἁμαρτίας μου …

Μάταια η μητέρα του Τον αναζητούσε , όταν Τον βρήκε μετά από αρκετά χρόνια , Τον παρακάλεσε να επιστρέψει σπίτι και να μείνει εκεί μέχρι τον θάνατο της ,
Εκείνος την παρακάλεσε να γίνει Μοναχή και να μείνει κάπου εκεί κοντά , τελικά πείσθηκε και έγινε Μοναχή στην Μονή Του Αγίου Νικολάου …

Οι Ασκητικοί Αγώνες Του Θεοδοσίου πολύ γρήγορα Τον ανέδειξαν Τροπαιοφόρο Νικητή κατά των πονηρών πνευμάτων ,
όταν η μητέρα Του έγινε Μοναχή , τότε Εκείνος επιδόθηκε σε μεγαλύτερες Ασκήσεις , Φλεγόμενος από Θείο Έρωτα …

Στο σπήλαιο μπορούσε να δει κανείς τρείς Λαμπάδες αναμμένες , που με την Προσευχή και τη Νηστεία διέλυαν το σκότος των δαιμόνων ,
Τον Όσιο Αντώνιο , Τον Μακάριο Θεοδόσιο και Τον μεγάλο Νίκων , η μητέρα Του έζησε με Μετάνοια τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής της , Κοιμήθηκε με ειρήνη …

Το 1062 μ.Χ. ο Ηγεμόνας οργίσθηκε κατά των Μοναχών που ζούσαν στα σπήλαια , επειδή είχαν δεχθεί στη Μονή τον βογιάρο Βαρλαάμ και τον Ευνούχο Εφραίμ ,
Ο Μακάριος Νίκων αναγκάσθηκε να φύγει με μερικούς Αδελφούς , πήγε στο Τμουταρακάν της Αζοφικής θάλασσας , όπου Ίδρυσε Μοναστήρι και έμεινε μέχρι το 1068 μ.Χ. …

Ο Θεοδόσιος με Θέλημα Θεού και επιθυμία Του Οσίου Αντωνίου , Χειροτονήθηκε Ιερέας , ως Ιερέας Τελούσε καθημερινά Θεία Λειτουργία με πνεύμα ταπεινοφροσύνης , ξεχώριζε επάνω Του η φυσική Πραότητα , η αταραξία των λογισμών και η απλότητα της καρδιάς Του ,
ήταν γεμάτος Πνευματική σοφία , έτρεφε αγάπη προς όλους αδιάκριτα τους Αδελφούς , που μαζεύτηκαν γύρω από Τον Όσιο Αντώνιο …

Ο Όσιος Αντώνιος ανέθεσε την Ηγουμενία στον Μακάριο Βαρλαάμ και αναχώρησε σε ένα ήσυχο λόφο , εκεί σε ένα άλλο σπήλαιο συνέχισε την Ασκητική Του ζωή ,
ο Ηγούμενος Βαρλαάμ και οι Αδελφοί πήραν την Ευχή και Ευλογία Του Οσίου , συνέχισαν να ζουν Οσιακά και ενάρετα …

Στο πρώτο σπήλαιο , η Αδελφότητα σιγά - σιγά αυξήθηκε και ο χώρος δεν επαρκούσε για τις Λατρευτικές συνάξεις της , Ο Ευλαβέστατος Θεοδόσιος και Ο Μακάριος Βαρλαάμ ,
με την Ευλογία Του Οσίου Αντωνίου , έκτισαν επάνω από το σπήλαιο ένα Εκκλησάκι , Αφιερωμένο στην Κοίμηση Της Υπεραγίας Θεοτόκου , για να συναθροίζονται σε αυτό οι Αδελφοί και να κάνουν τις Ακολουθίες …

Η στενότητα του χώρου μέσα στο σπήλαιο και οι κόποι της Ασκήσεως προξενούσαν στους Πατέρες μεγάλες θλίψεις και ταλαιπωρίες , που μόνο Ο Θεός τις γνωρίζει και που γλώσσα ανθρώπου δεν μπορεί να τις εκφράσει ,
συντηρούσαν τον εαυτό τους με νερό και λίγο ψωμί από σίκαλη , φαγητό μαγειρεμένο έτρωγαν μόνο το Σαββατοκύριακο , ορισμένες φορές δεν υπήρχε , οπότε κατέφευγαν στα βρασμένα χόρτα …

Έπλεκαν καθημερινά καλάθια , τα πουλούσαν , με τα χρήματα που έπαιρναν αγόραζαν σιτάρι , την νύχτα άλεθε ο καθένας το μερίδιο του , έπειτα συγκέντρωναν το αλεύρι για να φτιάξουν ψωμί , πριν ξημερώσει συναθροίζονταν στην Εκκλησία για τον Όρθρο ,
πήγαιναν στα εργόχειρα τους , που προορίζονταν για πούλημα , δούλευαν και στον κήπο , Τελούσαν στο Ναό τις ώρες και την Θεία Λειτουργία , συνέχιζαν τις εργασίες τους που διαρκούσαν ως την ώρα του Εσπερινού και του Αποδείπνου , έτσι μοχθούσαν κάθε ημέρα , Αφοσιωμένοι στην Αγάπη Του Θεού …

Ο Θεοδόσιος κατέπλησσε όλους τους άλλους Αδελφούς με τη Νηστεία , την ανδρεία , την εργατικότητα , την ταπεινοφροσύνη και την υπακοή Του ,
ήταν πρόθυμος να τους εξυπηρετεί όλους , μετέφερε νερό η ξύλα από το δάσος , ενώ οι αδελφοί αναπαύονταν , μάζευε το σιτάρι που έπρεπε να αλέσουν εκείνοι και το άλεθε ο Ίδιος …

Εργαζόμενος και Προσευχόμενος όλη τη νύχτα , κάποια στιγμή προσκλήθηκε Ο Μακάριος Βαρλαάμ , ο Ηγούμενος της Αδελφότητας από τον Ηγεμόνα Ιζιασλάβο , για να αναλάβει την Ηγουμενία της Μονής Του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου , που ο Ίδιος είχε Ιδρύσει ,
όταν Ο Βαρλαάμ έφυγε για το Μοναστήρι , οι Αδελφοί ζήτησαν ομόφωνα από Τον Όσιο Αντώνιο να τοποθετήσει Ηγούμενο Τον Θεοδόσιο …

Ο Όσιος Αντώνιος συμφώνησε και με την Ευλογία Του Ο Θεοδόσιος έγινε Ηγούμενος των είκοσι Αδελφών ,
αν και έγινε Ηγούμενος δεν απέβαλε το ταπεινό φρόνημα Του , θυμόταν πάντα τα Λόγια Του Κυρίου , Ὃς ἂν θέλῃ ἐν ὑμὶν εἶναι πρῶτος , ἔσται ὑμῶν δοῦλος …

Ταπείνωνε τον εαυτό Του , γινόταν έσχατος και υπηρέτης όλων , στην εργασία και στο Ναό ήταν ο πρώτος που πήγαινε και τελευταίος που έφευγε , οι Δεήσεις Του Δικαίου Θεοδοσίου έφεραν πολλές Ευλογίες ,
η ζωή της Αδελφότητας Άνθιζε και προόδευε , σαν το σπόρο που έπεσε σε εύφορη γη και έφερε καρπό εκατονταπλάσιο , έτσι μεγάλωσε σε μικρό χρονικό διάστημα η Αδελφότητα και έφθασε τους εκατό Αδελφούς , όλοι προόδευαν με την Ενάρετη ζωή τους και την Προσευχή …

Πιστός Ο Θεοδόσιος στις παραδόσεις Του Οσίου Αντωνίου ζει μια σκληρή Ασκητική ζωή , συνεχή Μετάνοια και Προσευχή , η όψη του ήταν πάντοτε Φωτισμένη , ιλαρή , αντανακλούσε την χαρά του Πάσχα ,
από τις Αρετές Του ξεχώριζαν δύο , η ταπείνωση και η αγάπη …

Η Ευσπλαχνία Του στρεφόταν όχι μόνο προς τους πάσχοντες αδελφούς , τους ασθενείς και τους φτωχούς , αλλά και προς εκείνους που Τον αδικούσαν η έβλαπταν το Μοναστήρι ,
Ο Άγιος Θεός Τον Προίκισε με το Χάρισμα της Διακρίσεως και της Θαυματουργίας …

Ο Ευσεβής Στουδίτης Μοναχός Μιχαήλ , που προερχόταν από την Ελλάδα , βρισκόταν τότε κοντά στην Αδελφότητα , είχε έλθει από την Κωνσταντινούπολη συνοδεύοντας τον Μητροπολίτη Κιέβου Γεώργιο 1062 μ.Χ. ,
πληροφόρησε Τον Θεοδόσιο για την Θεάρεστη ζωή των Στουδιτών Μοναχών , ζωή που αξιώθηκε και ο ίδιος να ζήσει …

Οι πληροφορίες Του άρεσαν πολύ , στέλνει Αδελφό στην Κωνσταντινούπολη με την εντολή να βρει Τον Μοναχό Εφραίμ , τον Ευνούχο ,
σύμφωνα με την εντολή Του παρακολούθησε την τάξη της Μονής , κατέγραψε με ακρίβεια το Τυπικό της και επέστρεψε …

Όταν πήρε στα χέρια Του Ο Θεοδόσιος το κείμενο , έδωσε εντολή να διαβασθεί σε όλη την Αδελφότητα , από τότε η Πετσέρσκαγια Λαύρα άρχισε να εφαρμόζει το Στουδίτικο Τυπικό , από εκεί το παρέλαβαν και τα άλλα Μοναστήρια ,

όλες οι Ρωσικές Μονές , που δεν γνώριζαν το Μοναστηριακό τυπικό , έστρεφαν τα βλέμματα στη Λαύρα Του Θεοδοσίου και την θεωρούσαν για το καθετί ως πρότυπο τους …

Νουθέτησε τους Μοναχούς λέγοντας , σας Ικετεύω Αδελφοί , ας προοδεύσουμε στη Νηστεία και στην Προσευχή ,
ας φροντίσουμε για τη σωτηρία των ψυχών μας , ας επιστρέψουμε από τις κακίες μας και τους δρόμους του πονηρού …

Ας πλησιάζουμε Τον Θεό με στεναγμούς , με δάκρυα , με την Μετάνοια , τις Αγρυπνίες και την υπακοή , ώστε να αποσπάσουμε το Έλεος Του και ας μισήσουμε τον παρόντα κόσμο , έχοντας πάντοτε στην σκέψη μας τα Λόγια Του Κυρίου ,
ας μισήσουμε το ψέμα , που μας ελκύει σε πράγματα ελεεινά , ας μην στραφούμε στις πρώτες αμαρτίες μας , ας αποφύγουμε την αιώνια κόλαση …

Η Μετάνοια είναι το κλειδί της Βασιλείας των Ουρανών και χωρίς αυτή κανείς δεν μπορεί να την κερδίσει , είναι ο δρόμος που οδηγεί στην Αιώνια πατρίδα , ας τον ακολουθήσουμε με φόβο Θεού και ας στερεώσουμε επάνω Του γερά τα βήματα μας ,
στην οδό της Μετάνοιας δεν πλησιάζει ο πονηρός , παρόλο που τώρα είναι τεθλιμμένη , αργότερα θα μας γεμίσει χαρά , προτού πλησιάσουν οι έσχατες ημέρες , ας πάρουμε το δρόμο αυτό , για να κερδίσουμε τα μέλλοντα Αγαθά …

Ο Θεοδόσιος σε ηλικία σαράντα πέντε ετών προαισθάνθηκε το Τέλος Του , κάλεσε τους συν Ασκητές του και τους έδωσε τις τελευταίες Του Πατρικές συμβουλές για την σωτηρία της ψυχής τους ,
τους υπέδειξε να εκτελούν με προσοχή τα Διακονήματα τους , να επιμελούνται ιδιαίτερα το Ναό , να εισέρχονται σε αυτόν με πολλή Ευλάβεια και φόβο Θεού , να έχουν αγάπη μεταξύ τους και υπακοή στους μεγαλύτερους , να επιδίδονται στην Άσκηση και στη Νηστεία …

Ο Όσιος Θεοδόσιος Κοιμήθηκε με Ειρήνη το 1074 μ.Χ. ,
πολλοί Χριστιανοί χωρίς κανείς να τους ειδοποιήσει , σαν να τους έσπρωχνε κάποια Θεία Δύναμη , μαζεύτηκαν έξω από την πύλη της Μονής και περίμεναν κλαίγοντας την ώρα Της Εκφοράς …

Οι Αδελφοί σύμφωνα με την παραγγελία Του Οσίου , είχαν ασφαλισμένη την πόρτα ,
κατά Θεία Βούληση ο ουρανός σκεπάσθηκε ξαφνικά με σύννεφα , μια δυνατή βροχή σκόρπισε τα πλήθη που περίμεναν , έτσι οι Αδελφοί μπόρεσαν να κάνουν την Εκφορά ...

Μετέφεραν το Τίμιο Σκήνωμα Του Οσίου Θεοδοσίου στο Σπήλαιο που Ασκήτευε και το Ενταφίασαν εκεί με Τιμές ,
Την Μνήμη Του Οσίου Θεοδοσίου Ηγουμένου του Σπηλαίου Τιμάει η Εκκλησία στις 3 Μαΐου …

Το Λείψανο Του Αγίου Βρίσκεται Αδιάφθορο στην Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου …….