20 Απριλίου …
Μετακομιδή των Ιερών Λειψάνων Του Αγίου Νικολάου
Επισκόπου Αχρίδος και Ζίτσης …
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γεννήθηκε το 1880 μ.Χ. ,
στο χωριό Λέλιτς της Σερβίας …
Ήταν το πρώτο από τα εννέα τέκνα των Ευσεβών αγροτών Δραγομίρου και Αικατερίνης , ήταν ασθενικός στην σωματική του διάπλαση , επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του και την μεγάλη Του Αγάπη προς Τον Θεό
και την Εκκλησία αλλά και την Κλίση Του προς τον Μοναχικό Βίο …
Σπούδασε παρά την μεγάλη φτώχεια της οικογένειας του στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου , Ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη της Ελβετίας το 1908 μ.Χ. ,
Διδάκτωρ στην Οξφόρδη της Αγγλίας το 1909 μ.Χ. και στο Χάλλε της Γερμανίας το 1911 μ.Χ. …
Γνώριζε επτά γλώσσες , μεταξύ των οποίων και την Ελληνική ,
Ο Νικόλαος Λάτρευε Τον Θεό , ο οποίος Του έδωσε στόμα και Σοφία …
Εκάρη Μοναχός , Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στην Μονή Ρακόβιτσα στο Βελιγράδι το 1909 μ.Χ. , ενώ είχε αρρωστήσει βαριά από δυσεντερία ,
έταξε εάν Ο Κύριος Τον Θεραπεύσει , να Του Αφιερωθεί δια Βίου με όλη Του την ύπαρξη , όπως και έγινε …
Την περίοδο 1915 – 1919 μ.Χ. απεστάλη στην Αμερική και στην Αγγλία , για να Ενισχύσει τον πολύπαθο Σερβικό Λαό , το 1919 μ.Χ. Εξελέγη Επίσκοπος Ζίτσης στην Σερβία ,
το 1920 μ.Χ. μεταφέρθηκε στην Αχρίδα , όπου ανέπτυξε ένα τεράστιο Ιεραποστολικό , Ποιμαντικό , κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο …
Ο Επίσκοπος Νικόλαος παρά την τεράστια μόρφωση του και τα πολλά Του Χαρίσματα , διακρινόταν για την απλότητα του ήθους του , την καλοσύνη και την αγάπη Του ,
η Αρετή , η οποία κατ’ εξοχήν Τον στόλιζε ήταν η ταπείνωση …
Η μελέτη των Πατέρων της Εκκλησίας και η συναναστροφή Του με Αγιορείτες Πατέρες πλούτιζαν την Πνευματικότητα Του ,
με τα συγγράμματα του και την Πνευματική Του καθοδήγηση ο Λαός αναγεννιέται Πνευματικά και ο Μοναχισμός Ανθίζει …
Το 1941 μ.Χ. οι αρχές κατοχής της χώρας του , οι Γερμανοί Τον συλλαμβάνουν , τον περιορίζουν
και το 1944 μ.Χ. Τον στέλνουν στο Στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου στη Γερμανία , όπου υπέστη πάνδεινα βασανιστήρια …
Μετά την απελευθέρωση Του τον Μάιο του 1945 μ.Χ. , δεν θέλησε να επιστρέψει στην Πατρίδα του , το τότε καθεστώς Τον θεωρούσε ανεπιθύμητο πρόσωπο ,
πήγε στην Αμερική και παρά την κλονισμένη υγεία Του συνέχισε το φιλανθρωπικό και Ιεραποστολικό Έργο Του Χριστού …
Δίδαξε στην Ιερατική Σχολή της Μονής Του Αγίου Σάββα στο Λίμπερτβιλ του Ιλινόις , το 1951 μ.Χ. εγκαταστάθηκε στην Ρωσική Μονή Του Αγίου Τύχωνος στην Πενσιλβανία ,
όπου καθοδηγούσε τους Μοναχούς και διηύθυνε το Θεολογικό σεμινάριο της Μονής …
Οι δυσκολίες και τα προβλήματα δεν Τον αποθάρρυναν ποτέ ,
αισθανόταν έντονα την παρουσία της Θείας Πρόνοιας στον Βίο Του , αυτό Του έδινε Δύναμη , Ανδρεία και Χαρά …
Η Προσευχή Του ήταν Αδιάλειπτη και Έρεε ως Ποταμός του Παραδείσου , πενθούσε αβίαστα ,
έχυνε δάκρυα Μετάνοιας , Παρακλήσεως , Μεσιτείας και Δοξολογίας …
Προσευχόμενος το πρωί της Κυριακής του 1956 μ.Χ. στο ταπεινό Κελί Του , προετοιμαζόμενος για να Λειτουργήσει ,
Ο Άγιος Νικόλαος Κοιμήθηκε με Ειρήνη …
Το Ιερό Του Σκήνωμα επέστρεψε στην Σερβία το 1991 μ.Χ. ,
η Μνήμη Του Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος και Ζίτσης Τιμάται την 5η Μαρτίου …….