17 Αυγούστου …
Άγιος Γεώργιος ο Προσκυνητής …
Ο Πιστός λαϊκός Χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ είναι το πρότυπο του αληθινού Ρουμάνου Προσκυνητή ,
η ενάρετη γενικά ζωή του Τον αναδεικνύει ένα μοναδικό φαινόμενο στην Πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας κατά την τελευταία αυτή εκατονταετηρίδα …
Ο Γεώργιος Λαζάρ όπως λέγεται μέχρι σήμερα , γεννήθηκε στην κοινότητα Σουγκάγκ της επαρχίας Άλμπα το 1846 μ.Χ. ,
όταν ήταν είκοσι τεσσάρων ετών , οι γονείς του τον νύμφευσαν και τον άφησαν κληρονόμο της περιουσίας των , έζησε με την γυναίκα του περίπου είκοσι χρόνια , αφού ευλογήθηκε από Τον Θεό με πέντε παιδιά , ζούσε Αγία Χριστιανική ζωή , με ευσυνειδησία στην εργασία , με Προσευχή , νηστεία και ελεημοσύνη , η ενασχόληση Του ήταν η απόκτηση των αρετών …
Το 1884 μ.Χ. μετέβη να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο Του Κυρίου και παρέμεινε στα Μοναστήρια της ερήμου του Ιορδάνου και του Σινά επί ένα χρόνο , ύστερα ασκήθηκε επί ενάμιση χρόνο στον Άθωνα και επέστρεψε στην πατρίδα του ,
έζησε πολλά χρόνια με την οικογένειά του και τακτοποίησε τα παιδιά του , ενώ το 1890 μ.Χ. αναχώρησε ως Προσκυνητής για τα Μοναστήρια της Μολδαβίας …
Αφού Προσκύνησε όλους τους Ιερούς Τόπους , εγκαταστάθηκε οριστικά στην πόλη Πιάτρα της περιοχής Νεάμτς , εκεί κατοίκησε ο Γεώργιος Λαζάρ σαν ένας αληθινός ερημίτης στο κωδωνοστάσιο του Μεγάλου Στεφάνου επί είκοσι έξη χρόνια μέχρι την μακαρία Κοίμησή Του ,
εκεί περνούσε μόνος Του με νηστεία και Προσευχή , αψηφώντας τις διάφορες καιρικές συνθήκες …
Δοξάζοντας με ευγνωμοσύνη Τον Θεό , προ γνώριζε τον Θάνατό του , Τελειώθηκε εν ειρήνη στο κελί του, στις 15 Αυγούστου 1916 μ.Χ. , και ετάφη στο Κοιμητήριο της πόλεως ,
το καλοκαίρι του 1934 μ.Χ. τα Λείψανά Του τοποθετήθηκαν στο προαύλιο του Μοναστηριού Βαρατέκ …
Ο Πιστός Χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ ήταν στην ζωή του ένας άνθρωπος Προσευχής , πάρα πολύ συχνά διάβαζε το ψαλτήρι , από μικρή ηλικία το έφερνε πάντα μαζί Του
και μιμούμενος την ζωή των Πατέρων της ερήμου διάβαζε πάντοτε τους ψαλμούς , μέχρι που τους έλεγε όλους από στήθους …
Επιθυμώντας πολύ να Προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο Του Κυρίου , την άνοιξη του 1884 μ.Χ. έβαλε το Ευαγγέλιο και το ψαλτήρι στο ντορβά του , τακτοποίησε τις δουλειές του σπιτιού του , πήρε το ραβδί του στο χέρι και αναχώρησε για τα Ιεροσόλυμα ,
μέχρι την Κωνστάντζα πήγε με τα πόδια και ύστερα με το πλοίο , ψιθυρίζοντας ακατάπαυστα τους ψαλμούς του Δαβίδ , όταν έφθασε στον Πανάγιο Τάφο , Προσευχήθηκε με τόση Πίστη και δάκρυα , ώστε προκάλεσε τον θαυμασμό στους πάντας , παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα σαράντα ημέρες …
Έλεγαν οι μαθητές του , ότι φλογιζόμενος από τον πόθο να γνωρίσει την άσκηση των Μοναχών του Ιορδάνου , πήγε να Προσκυνήσει όλα τα Μοναστήρια της ερήμου της Ιουδαίας και της κοιλάδας του Ιορδάνου , μετέβη με πολλούς προσκυνητές σε ένα φημισμένο ησυχαστή , που αγωνιζόταν στη σπηλιά Του Αγίου Ξενοφώντος ,
ο ησυχαστής έδινε τροφή σε ένα λιοντάρι στην είσοδο της σπηλιάς , φεύγοντας ελεύθερο για την έρημο το λιοντάρι , φώναξε με το όνομα του Τον Γεώργιο , λέγοντας του …
Αδελφέ Γεώργιε , έλα και μην φοβάσαι , εύχομαι να έχεις πάντα την Πίστη σου προς Τον Χριστό και την ακοή σου στα αυτιά Του Κυρίου Σαββαώθ ,
γνωρίζω την αγάπη σου και τον ζήλο της καρδιάς σου , με τον οποίο υπηρετείς Τον Κύριο σε όλη τη ζωή σου , Προσκύνησε για ένα διάστημα τα Μοναστήρια της Παλαιστίνης με νηστεία και Προσευχή και όταν Το Άγιο Πνεύμα θα σε πληροφορήσει , έρχεσαι πάλι προς εμένα …
Με την Ευλογία του ησυχαστή πέρασε Ο Γεώργιος στα Μοναστήρια της Παλαιστίνης ένα χρόνο , σε κάθε Μοναστήρι παρέμεινε επί ένα μήνα , την ημέρα βοηθούσε στο πότισμα των κήπων και την νύκτα διάβαζε το ψαλτήρι στην Εκκλησία και έλεγε την νοερά Προσευχή ,
έτσι ασκήθηκε ο Γέροντας στη νηστεία , την Προσευχή και την σιωπή , όταν ολοκλήρωσε επέστρεψε στον καλό του Διδάσκαλο τον ησυχαστή …
Τον υποδέχτηκε με αγάπη ο ησυχαστής και τον ρώτησε , Αδελφέ Γεώργιε , πώς αισθάνεται το πνεύμα σου , καλά με την ευχή σου Πάτερ , να ξέρεις αδελφέ , ότι εσύ δεν είσαι καλεσμένος να γίνεις καλόγερος , αλλά θα κάνεις μια άσκηση δυσκολότερη από ένα Μοναχό ,
διότι θα ζήσεις πηγαίνοντας από τόπο σε τόπο με Προσευχή , νηστεία και πολλή κακοπάθεια , αλλά θα έχεις αδιάκοπα την Μνήμη Του Θεού …
Η Χάρις Του θα είναι πάντα μαζί σου και θα νικάς όλους τους πειρασμούς των δαιμόνων , περιουσία στον κόσμο να μην αποκτήσεις , να τιμάς τους Ιερείς και τους Μοναχούς ,
να συμβουλεύεις τους λαϊκούς , να βοηθάς όσο μπορείς τους πτωχούς , να Προσεύχεσαι στην Εκκλησία μέρα – νύκτα και έτσι θα σωθείς …
Και πώς θα μπορέσω να εκτελώ όλα αυτά , ενώ είμαι αδύνατος , πήγαινε στην έρημο όπου δεν υπάρχει ανθρώπινο πρόσωπο να σε δει και νήστευε σαράντα ημέρες , για την αδυναμία της φύσεως σου να πάρεις μαζί σου λίγο ψωμί και νερό ,
αλλά να έχεις πολλή προσοχή , διότι πολλούς πειρασμούς και διαβολικές φαντασίες θα πάθεις , όταν με το καλό τελειώσεις αυτές τις ημέρες θα λάβεις μεγάλη Χάρι από Τον Θεό και θα νικήσεις όλες τις παγίδες του πονηρού διαβόλου …
Αφού διαπέρασε ο καλός Ασκητής τον Ιορδάνη μόνο με το Ευαγγέλιο και το ψαλτήρι στον ντορβά του , νήστεψε στην έρημο σαράντα ημέρες , με Προσευχή αδιάλειπτη και με ενίσχυση στο σώμα πότε – πότε με λίγη τροφή , τις ημέρες έπαθε πολλούς πειρασμούς ,
μερικές φορές τον τρόμαζε ο εχθρός με φανταστικά θηρία και φαρμακερά φίδια , τον ταλαιπωρούσαν με την πείνα , την δίψα , με τον καύσωνα και ιδιαίτερα με τα κουνούπια και με κάθε είδους έντομα , όμως αυτός με την Βοήθεια Του Θεού από όλα αυτά λυτρωνόταν …
Κάποια ημέρα του πέταξε ο εχθρός τον σκούφο που φορούσε για να του θολώσει την Προσευχή , τότε αυτός υποσχέθηκε στον Θεό ότι θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του με το κεφάλι ακάλυπτο ,
μια άλλη ημέρα του πήρε τις αρβύλες και τις εξαφάνισε , από τότε Ο γενναίος Αγωνιστής βάδιζε σε όλη την ζωή του ξυπόλυτος …
Μια άλλη φορά Του εμφανίστηκε ο σατανάς με την μορφή ανθρώπου , του έδειχνε και του έλεγε , Γέρο – Γεώργιε , βλέπεις την αυλακιά αυτή , ναι την βλέπω απάντησε ο Ασκητής , είναι ευθεία , ναι είναι ευθεία , να έτσι είναι και η Πίστη σου προς Τον Θεό , του είπε ο εχθρός ,
θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τον ρίξει στο αμάρτημα της υπερηφάνειας ,αλλά Ο Γεώργιος σφραγίσθηκε με το σημείο του Τιμίου Σταυρού και ο διάβολος έγινε άφαντος από κοντά του …
Αφού συμπληρώθηκαν σαράντα ημέρες , Ο Γεώργιος επήγε πάλι στον ησυχαστή της ερήμου , τότε ο ερημίτης Τον ασπάσθηκε και του είπε ,
Αδελφέ Γεώργιε , επειδή νίκησες τον εχθρό και δεν σε πλάνησε με τις παγίδες του, ιδού σου δίνει Ο Θεός το χάρισμα της καθαρής Προσευχής και την Πνευματική δύναμη στον αγώνα σου, διότι σε όλη την ζωή σου θα βαδίζεις ξυπόλυτος και χωρίς καπέλο στο κεφάλι , αλλά ούτε από κρύο ούτε από ζέστη ούτε από ασθένεια θα υποφέρεις …
Κατόπιν ο γέρο – Ασκητής έβαλε μετάνοια στον διδάσκαλο του , επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ , Προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο Του Κυρίου , έλαβε τα Πανάχραντα Μυστήρια και αναχώρησε για το Άγιον Όρος του Άθωνος ,
εδώ διέτριψε ακόμη ένα διάστημα , Προσκυνώντας όλα τα Ιερά σκηνώματα και αναζητώντας Οσίους Μοναχούς από τα κοινόβια και τις σπηλιές , αφού πήρε απ’ όλους Ευλογία , επέστρεψε στην οικογένειά του …
Έλεγαν οι μαθητές του ότι Ο Γεώργιος δεν έμεινε πολύ καιρό στο Σουγκάγκ , στην πατρίδα του , κανόνισε τις οικογενειακές του υποχρεώσεις και έφυγε ως Προσκυνητής για τα Μοναστήρια και τις σκήτες ,
σκεπασμένος με μια προβειά , ξυπόλυτος , χωρίς σκούφο , με το ψαλτήρι στην μασχάλη και το ραβδί στο χέρι , ο καλός Προσκυνητής μετέβαινε από χωριό σε χωριό , από Μοναστήρι σε Μοναστήρι , λέγοντας την καρδιακή ευχή και τους ψαλμούς του Δαβίδ …
Την ημέρα οδοιπορούσε ενώ το βράδυ , έμενε σε ένα τόπο κοντά στην Εκκλησία του χωριού , αναπαυόταν μερικές ώρες , έμπαινε στην Εκκλησία και Προσευχόταν εκεί μόνος του με την νοερά Προσευχή μέχρι το πρωί , κατόπιν αναχωρούσε ,
έτσι αγωνίσθηκε Ο Γεώργιος τρία χρόνια , διερχόμενος την Τρανσυλβανία και Μουντένια , Προσευχόμενος στις Εκκλησίες και τα Μοναστήρια ως ένας αληθινός Προσκυνητής της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας …
Το 1890 μ.Χ. πήγε να Προσκυνήσει και τα Μοναστήρια της Μολδαβίας και παρέμεινε λίγο καιρό σε κάθε ένα τόπο , εγκαταστάθηκε οριστικά στην Εκκλησία Του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού , που είναι στο χωριό Πιάτρα της περιοχής Νεάμτς , κτισμένη από τον Ηγεμόνα Στέφανο τον Μέγα ,
έζησε στο καμπαναριό της Εκκλησίας είκοσι έξη χρόνια με σκληρή άσκηση , ως ένας πραγματικός στυλίτης και ησυχαστής στο κέντρο της κοσμικής κοινωνίας , αγαπώμενος απ’ όλους και Προσευχόμενος για όλους …
Η άσκηση Του Γέροντα Γεωργίου, κατά τις μαρτυρίες των μαθητών του αρχιμανδρίτη Μηνά και Πρωτοσύγκελου Δαμασκηνού Τροφίν από το Μοναστήρι Νεάμτς , ήταν η εξής ,
το πρωί αναχωρούσε με το ραβδί στο χέρι και με το ψαλτήρι στην μασχάλη και πήγαινε σε οικογένειες που τον καλούσαν να τους επισκεφθεί , λέγοντας απέξω τους ψαλμούς , τα χρήματα που του έδιναν για ελεημοσύνη , αγόραζε πάρα πολλά ζεστά ψωμιά από τους φούρνους και το απόγευμα όταν επέστρεφε , τα μοίραζε στους πτωχούς και ζητιάνους της πόλεως που τον περίμεναν μπροστά στο καμπαναριό , έδινε ψωμί , σε άλλους χρήματα , δεχόταν όλους τους Πιστούς με πολύ αγάπη , ανέβαινε στο καμπαναριό μόνος του με το ψαλτήρι του , εκεί ασχολείτο με την Προσευχή Του Ιησού μέχρι το βράδυ , μετά την δύσι του ηλίου έτρωγε λάχανα βραστά και αναπαυόταν …
Στις 11 την νύκτα Ο Γέροντας κατέβαινε από τον πύργο , κλεινόταν μέσα στην Εκκλησία και Προσευχόταν μόνος μέχρι τα χαράματα ,
κατόπιν έβγαινε από την Εκκλησία και πήγαινε να βρει χρήματα για να αγοράσει ψωμί για τους πτωχούς …
Το ψαλτήρι ήταν το προσφιλέστερο βιβλίο της Προσευχής του , το ήξερε απ΄έξω και το έλεγε τακτικά κάθε ημέρα , στο δρόμο απήγγελε τους ψαλμούς με φωνή δυνατή , λέγοντας ,
τώρα να αρχίσουμε αγαπητοί , με την Προσευχή του πρώτου καθίσματος , αφού τελείωνε , πρόσθετε , τώρα ας αρχίσουμε με την Προσευχή του δευτέρου καθίσματος , έτσι συνέχιζε μέχρι τέλους το ψαλτήρι του , μετά μοίραζε ελεημοσύνες και ανέβαινε πάλι στον πύργο του …
Έλεγαν οι μαθητές Του Γέροντα ότι όλοι οι άνθρωποι της πόλεως και των περιχώρων τον γνώριζαν και ωφελούντο από την Αγία ζωή Του , νέοι και γέροντες , πτωχοί και πλούσιοι , όλοι μαζί Τον αποκαλούσαν από κοινού , Ο παππούς Γεώργιος ,
όταν περνούσε από το χωριό η το δρόμο μερικοί του ασπάζοντο το ψαλτήρι , άλλοι του έδιναν ελεημοσύνη για να Προσεύχεται για αυτούς , τα παιδιά σταματούσαν από τα παιγνίδια , τα ζώα του κάμπου στέκονταν λόγω της συρροής του κόσμου , ενώ τα σκυλιά ουδέποτε γάβγιζαν μπροστά του , πολλοί Χριστιανοί τον ξεπροβοδούσαν , πηγαίνοντας με ευλάβεια πίσω του και ακούοντας τους ψαλμούς που έψαλλε …
Έλεγαν οι μαθητές Του Γέροντα ότι η κατανυκτικότερη Προσευχή Του ήταν η νυκτερινή , την οποία έκανε στην Εκκλησία επί τριάντα χρόνια ,
την τάξη αυτή την διατήρησε οπουδήποτε πήγαινε με πολλή ευλάβεια , ήταν πύρινη η Προσευχή Του και την επιτελούσε μυστικά χωρίς να το γνωρίζει ο κόσμος …
Ο μαθητής του , ο Πρωτοσύγκελος Δαμασκηνός Τροφίν από το Μοναστήρι Νεάμτς , έλεγε τα εξής ,
επειδή καταγόμουν από το ίδιο χωριό με Τον Γεώργιο , ερχόταν συχνά στο σπίτι μας , μια ημέρα είπε ο Γέροντας στον πατέρα μου , άφησε το παιδί να Προσεύχεται στην Εκκλησία μαζί μου , το αφήνω του είπε , πηγαίναμε μαζί στην ηγεμονική Εκκλησία Του Αγίου Ιωάννου …
Την νύκτα στις 11 άνοιγε την Εκκλησία και εμείς την κλειδώναμε από μέσα , με έστελνε στο αναλόγιο να διαβάζω το Ωρολόγιο , ενώ αυτός έμενε στον νάρθηκα , στεκόταν εκεί ακίνητος , ξυπόλητος στο πέτρινο δάπεδο , με τα χέρια υψωμένα και Προσευχόταν επί δύο ώρες ,
εγώ κοίταζα κρυφά να δω πώς Προσευχόταν , αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε , έλεγε δυνατά μερικά καθίσματα του ψαλτηρίου , κατόπιν άφηνε το ψαλτήρι και σε κάθε Άγιο του Ωρολογίου , έλεγε αυτή την Προσευχή , Άγιε Οσιώτατε Πάτερ , Πρέσβευε τω Θεώ , υπέρ εμού του αμαρτωλού …
Στην συνέχεια άρχισε να μνημονεύει τους ανθρώπους που του έδωσαν ελεημοσύνες την προηγούμενη ημέρα , χωρίς να λησμονεί κανέναν , δεδομένου ότι τους μνημόνευε απ΄έξω ,
για κάθε ένα όνομα έκανε μια μετάνοια και έλεγε την Προσευχή , Παναγία Τριάς , Ελέησον τον τάδε , που ελέησε εμένα τον αμαρτωλό …
Κατόπιν έβαζε την προβειά , το ψαλτήρι και το ραβδί του στο αναλόγιο κοντά και άρχιζε να κάνει μετάνοιες με την Ευχή Του Ιησού περισσότερο από μια ώρα ,
όταν πλησίαζε να φωτίσει η ημέρα , ερχόταν κοντά μου και μου έλεγε , τώρα άντε να πηγαίνουμε , αγαπητέ …
Τον χειμώνα το χιόνι και οι παγετοί του έλειωναν τα γυμνά πόδια του ενώ το καλοκαίρι υπέφερε από την τρομερή ζέστη , όμως Ο Γεώργιος καθώς έλεγαν οι πατέρες , δεν αρρώστησε ποτέ , διότι η Χάρις Του Κυρίου ήταν πάντοτε μαζί του ,
όταν ήταν στην Τρανσυλβανία , ανέβηκε τον χειμώνα στα Καρπάθια όρη , στην σκήτη Ιλαμομιτσιοάρα , όταν είδε ότι η Εκκλησία δεν είχε θερμάστρα , είπε στον Ηγούμενο , πώς μένετε στην Εκκλησία χωρίς φωτιά , δεν έχουμε χρήματα να αγοράσουμε σόμπα , απάντησε ο Ηγούμενος , τότε αμέσως Ο Γεώργιος αγόρασε μια σόμπα , εσωτερικά χτισμένη με πηλό , από την Σινάια και την πήγε στην σκήτη …
Πέρασε κάποτε από ένα χωριό χειμώνα , τον είδαν ξυπόλυτο και του είπαν , Γεώργιε θέλεις να σου αγοράσουμε εμείς ένα ζευγάρι τσαρούχια ,
αφήστε αγαπητοί , απάντησε Ο Γέροντας , τα πόδια μου είναι πολύ ζεστά σαν τα δικά σας …
Σε κάθε Μοναστήρι που επισκεπτόταν έμενε μια εβδομάδα , κρατώντας το Ιερό τυπικό του απαράλλακτο και ασχολούμενος με Πνευματικές συνομιλίες με Οσίους Πατέρας ,
τα προσφιλέστερα Μοναστήρια που μετέβαινε ήταν , η Μπιστρίτσα , το Νεάμτς , η Συχάστρια , η Σύχλα , η Αγαπία , το Βατάτεκ και το Νεκίτ …
Η φήμη της Ασκήσεως Του είχε φθάσει μέχρι το άλλο μέρος των συνόρων της Μολδαβίας , για αυτό έρχονταν πολλοί να του ζητήσουν ωφέλιμες συμβουλές , άλλοι να τον παρακαλέσουν να Προσευχηθεί για αυτούς και άλλοι του ζητούσαν ελεημοσύνη ,
Ο Γέροντας ήταν πράος στο πρόσωπο , γλυκύς στη φωνή , σοφός στα λόγια και ταπεινός στην καρδιά όλους τους ανέπαυε και τους οικοδομούσε Πνευματικά …
Πήγαιναν ακόμη στον Γεώργιο νέοι από την Τρανσυλβανία και Μολδαβία που επιθυμούσαν να υπηρετήσουν Τον Χριστό , αυτός προικισμένος με το προορατικό χάρισμα , μερικούς τους έστελνε στα Μοναστήρια της Μολδαβίας ή στο Άγιον Όρος , ενώ άλλους τους έστελνε στα σπίτια τους ,
τους περισσοτέρους από τους μαθητές του τους είχε στο Μοναστήρι Νεάμτς , ενώ τις Μοναχές στα Μοναστήρια Αγαπία και Βαρατέκ , όλα τα Πνευματικά του παιδιά έγιναν Αγιασμένοι Μοναχοί …
Τον ρώτησε ένας νέος από το Ζάρνεστ , Γέρο Γεώργιε , θέλω να γίνω Μοναχός , σε ποιο Μοναστήρι να πάω ,
άκουσε, αγαπητέ , εάν θέλεις να σωθείς , πήγαινε εκεί όπου υπάρχουν πολλοί πειρασμοί …
Μία άλλη φορά , τον ρώτησε ο μαθητής του Δημήτριος Τροφίν από το Πιάτρα-Νεάμτς , Γέρο Γέωργιε , αποφάσισα να πάω στο Άγιον Όρος , τι συμβουλή μου δίνεις , αγαπητέ μην πηγαίνεις στο Άγιον Όρος ,
μπορείς να είσαι και εδώ καλός Μοναχός , πήγαινε στην σκήτη Συχάστρια , εκεί είναι ένας ενάρετος Ηγούμενος και οι Αδελφοί κάνουν μεγάλους Πνευματικούς αγώνες , Τον άκουσε ο μαθητής του και αξιώθηκε αργότερα να γίνει περίφημος Πνευματικός …
Δύο μαθητές Του Γέροντα , ονόματι Ιωάννης και Κωνσταντίνος Παβαλούκα , που ήταν εργάτες από την κοινότητα Μπρέτσκου , τον ρώτησαν ,
Γέρο Γεώργιε , θέλουμε να γίνουμε και οι δύο Μοναχοί , δωρίζουμε στα Μοναστήρια την περιουσία μας που αποτελείται από πεντακίσια πρόβατα , σε ποιο Μοναστήρι να πάμε , Αγαπητοί , πηγαίνετε στο Μοναστήρι Νεάμτς , εκεί θα βρείτε τη σωτηρία σας …
Μερικές φορές αποσυρόταν στο Μοναστήρι Συχάστρια , όπου Ηγούμενος ήταν ένας από τους μαθητές του , ο Πρωτοσύγκελος Ιωαννίκιος Μορόι ,
τη νύκτα Προσευχόταν και διάβαζε το ψαλτήρι σε ένα απόκρυφο τόπο στο βουνό Τατσιουνε …
Κάποτε ανέβηκε Ο Γεώργιος στην σκήτη Σύχλα με πολλούς Πατέρες από την Συχάστρια , Ο Γέροντας πήγαινε μπροστά , λέγοντας μυστικά την νοερά Προσευχή , ξαφνικά σκόνταψε και κόντεψε να πέσει κάτω , τότε στράφηκε προς τους Πατέρας και τους είπε ,
βλέπετε τι μου συνέβη , λίγο άφησα την Προσευχή και η Χάρις Του Θεού αμέσως με άφησε , κατέβηκα με την σκέψη μου εδώ κάτω στα γήινα και κινδύνευσα να πέσω , για αυτό ο νους πρέπει να είναι πάντοτε υψηλά στον Θεό …
Για την θαυμαστή εργασία της Προσευχής δεν έλεγε τίποτε σε κανέναν , μόνο στην μεγαλύτερη κόρη του , την Άννα δίδαξε την νοερά Προσευχή , όταν ζούσε με την οικογένεια του , για αυτή την Ευχή έλεγε η κόρη του ,
επαναλάμβανα πάντοτε την Προσευχή , Κύριε Ιησού όπως με είχε διδάξει ο πατέρας μου αλλά δεν μπορούσα να την λέγω με προσοχή , ο νους μου διασκορπιζόταν πάντοτε , δεν Προσευχόμουν όλη την ημέρα , για αυτό ήμουν λυπημένη και παρακαλούσα Τον Θεό να μου δώσει το δώρο της Προσευχής …
Κάποτε , περνώντας δίπλα από μια τρωΐτσα ξύλινο προσκυνητάρι , το οποίο στηρίζεται σε ένα πάσσαλο , έχει στέγη και μέσα ένα μεγάλο σταυρό , Προσκύνησα μπροστά της με πολλή Πίστη ,
εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι μια δύναμις μπήκε μέσα στην καρδιά μου , από τότε ο νους μου κατέβηκε στην καρδιά και Προσεύχομαι πάντοτε με ανέκφραστη χαρά και θερμότητα …
Έλεγαν οι μαθητές Του Γέροντα , ότι κάποτε όταν Προσευχόταν κατά την συνήθειά του μέσα στην Εκκλησία , του εμφανίστηκε ο σατανάς μπροστά του και τον ερώτησε με οργή , τι κάνεις εσύ εδώ ,
Προσεύχομαι στον Θεό , απάντησε Ο Γέροντας ατάραχος , καλά κάνεις απάντησε ο εχθρός και εξαφανίσθηκε …
Έλεγε Ο Γεώργιος στους μαθητές του ,
κάποια Κυριακή , όταν γύριζα από την Εκκλησία , είδα στην ταβέρνα του χωριού πολλούς ανθρώπους να πίνουν και μεταξύ αυτών πολλούς διαβόλους , τους οποίους είχα δει και άλλη φορά σε διαφορετικό μέρος …
Έλεγαν για αυτόν ότι , εάν του έδιναν καμμιά ελεημοσύνη περισσότερη από ένα λέι , δεν ήθελε να την πάρει και με πραότητα τους έλεγε ,
Αγαπητοί , δώστε τα στους πτωχούς , διότι έτσι μας διέταξε Ο Θεός …
Έλεγαν οι γέροντες συμπατριώτες του , ότι τον χειμώνα Ο Γεώργιος βάδιζε αργά στο δρόμο με τους χιονοστροβίλους και τις χιονοστιβάδες απαγγέλοντας το ψαλτήρι απέξω ,
όταν περνούσε δίπλα από αρτοποιεία , έμπαινε μέσα και πλησίαζε τα πόδια του στη φωτιά για να λειώσει ο πάγος από τα δάκτυλά του , κατόπιν αναχωρούσε Προσευχόμενος …
Τον ρωτούσαν οι μαθητές του , πότε θα πεθάνεις Γεώργιε , αγαπητοί εσείς γνωρίζετε πότε ,
όταν θα γίνει αναταραχή στον κόσμο , θα είναι μεγάλη εορτή και θα κτυπούν όλες οι καμπάνες της χώρας , τότε θα πεθάνω …
Στις 15 Αυγούστου του 1916 μ.Χ. , τότε που Εορτάζουμε την Κοίμηση Της Θεοτόκου , την ώρα που ο καμπανάρης της ηγεμονικής Εκκλησίας Του Αγίου Ιωάννου στο χωριό Πιάτρα – Νεάμτς ανέβαινε στο καμπαναριό να κτυπήσει τις καμπάνες για την γενική επιστράτευση ,
Ο Γέρο Γεώργιος Λαζάρ ήταν κατάκοιτος στο κελί Του με το ψαλτήρι δίπλα του , εκείνη την στιγμή Ο Ευλαβέστατος Προσκυνητής Γεώργιος Παρέδωσε την ψυχή Του στα χέρια Του Ιησού Χριστού …….
