22 Μαΐου …
Μνήμη Της Β’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου …
Tολμά το θείον Πνεύμα μη Θεόν λέγειν ,
Tο παμπόνηρον πνεύμα Mακεδονίου …
Μετά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας φάνηκαν στην Εκκλησία και νέοι αιρετικοί , όπως οι Πνευματομάχοι η Μακεδονιανοί , υπό τον αιρεσιάρχη Μακεδόνιο Κωνσταντινουπόλεως ,
οι Ημιαρειανοί , ο Απολλινάριος Λαοδικείας , ο Σαβέλλιος Πτολεμαΐδος , ο Μάρκελλος Αγκύρας , ο Φωτεινός Σιρμίου , ο Ευνόμιος Κυζίκου με τον διδάσκαλο του Αέτιο , ο Ευδόξιος Κωνσταντινουπόλεως , ο Παύλος Σαμοσατεύς και άλλοι που προσείλκυαν πολλούς οπαδούς …
Το Χριστολογικό ζήτημα τέθηκε εξ αιτίας της αιρέσεως του Απολλιναρίου Λαοδικείας , ο Απολλινάριος 390 μ.Χ. , όπως και η λεγόμενη Αλεξανδρινή Σχολή ,
τόνιζε πρωτίστως την ενότητα στο Πρόσωπο Του Ιησού Χριστού , συχνά εις βάρος της πληρότητας του ανθρώπινου στοιχείου …
Δίδασκε ότι Ο Χριστός είναι Υιός Του Θεού , ο οποίος είναι Τέλειος Θεός και κατά την Ενανθρώπιση Του έλαβε μόνο σάρκα , Θεός σαρκοφόρος ,
δηλαδή , ανθρώπινο σώμα και άλογη ψυχή , όχι όμως και ανθρώπινο νου , γιατί αυτό θα σήμαινε την τελειότητα , ακεραιότητα της ανθρώπινης φύσεως …
Ο Απολλινάριος θεωρούσε πως Ο Χριστός για την σωτηρία του ανθρώπου είναι ανάγκη να είναι Τέλειος Θεός ,
για να είναι λοιπόν δυνατή η πλήρης Ένωση στον ένα Χριστό …
Δίδασκε ότι ο Λόγος Του Θεού δεν έλαβε κατά την Ενανθρώπιση τέλεια ανθρώπινη φύση , αλλά μόνο το ανθρώπινο σώμα εμψυχωμένο με ζωική , άλογη ψυχή και όχι ανθρώπινο νου ,
προτιμούσε να χρησιμοποιεί τον όρο , σαρξ , όχι όμως με την βιβλική του σημασία …
Επέμενε στη στενή Ένωση Θεού και ανθρώπου στον Χριστό , αλλά η ανθρώπινη φύση Του δεν ήταν πλήρης , την ένωση Λόγου και σαρκός σε μία φύση την χαρακτήριζε , ένωσιν ουσιώδη , ένωσιν σύνθετον και ένωσιν φυσικήν ,
η κολοβωμένη ανθρώπινη φύση μετά την Ένωση πρέπει να θεωρηθεί ότι αποροφήθηκε και χάθηκε μέσα πιο κόλπους του Λόγου , έτσι ώστε Ο Χριστός να μην είναι τέλειος άνθρωπος , αλλά μόνο Τέλειος Θεός …
Οι Πνευματομάχοι η Μακεδονιανοί αρνούνταν την Θεότητα Του Αγίου Πνεύματος , θεωρώντας αυτό , κτίσμα και όχι Θεό , ούτε Ομοούσιο με Τον Πατέρα και Τον Υιό ,
κατά Τον Μέγα Βασίλειο οι Πνευματομάχοι θεωρούνταν όχι μόνο ότι θεομαχούσαν κατά Του Θεού και του Υιού Του και ότι Χριστό μαχούσαν , αλλά και ότι πνευματο μαχούσαν …
Στη διδασκαλία του Απολλιναρίου και του Μακεδόνιου , αντέδρασαν από πολύ νωρίς οι Πατέρες της Εκκλησίας και τον καταδίκασαν πολλές φορές ,
η οριστική όμως καταδίκη της αιρετικής τους κακοδοξίας , έγινε από την Β’ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 381 μ.Χ. …
Η οποία συνήλθε από τον Μάιο μέχρι το τέλος Ιουλίου του 381 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη ,
μετά από πρόσκληση του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Του Μεγάλου , προς επίλυση Θεολογικών και Διοικητικών προβλημάτων …
Οι εκατόν πενήντα Θεοφόροι Πατέρες , που συμμετείχαν σε αυτήν , προέρχονταν από περιοχές , οι οποίες πολιτικά υπάγονταν στη δικαιοδοσία του Αυτοκράτορα που Τους συγκάλεσε ,
επρόκειτο δηλαδή περί Μεγάλης Συνόδου των Επισκόπων του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους …
Η Αναγνώριση της ως της Β’ Οικουμενικής έγινε από την Δ ΄ Οικουμενική Σύνοδο , που συνήλθε στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. ,
η οποία και αποδέχθηκε το Σύμβολο αυτής ως ισοδύναμο και ισόκυρο με αυτό της Νίκαιας …
Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος Απέκτησε μεγάλη σημασία για τον Χριστιανισμό , προ πάντων διότι συμπλήρωσε το Ιερό Σύμβολο της Πίστεως ,
αφού δογμάτισε ιδίως την Πνευματολογία της μίας , Αγίας , Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας , ως και άλλα άρθρα της Πίστεως …
Αποτέλεσε ορόσημο στην Ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μέγα σταθμό ιδίως στο δογματικό καθορισμό της αρχαίας Εκκλησίας ,
η σπουδαιότητα της παρούσης Συνόδου και του Συμβόλου αυτής έγκειται κυρίως στην ολοκλήρωση του Τριαδικού δόγματος , διά της θεσπίσεως της Θεότητος και της εκ του Πατρός εκπορεύσεως του Πνεύματος …
Χωρίς να σημαίνει ότι αναθεωρείται η σημασία της Διδασκαλίας αυτής περί Εκκλησίας , Βαπτίσματος , Αναστάσεως νεκρών και ζωής Αιωνίου ,
κατά πρώτο και κύριο λόγο διατύπωσε πλατύτερα , πληρέστερα και ακριβέστερα το Ιερό Σύμβολο της Νίκαιας Κωνσταντινουπόλεως , Το Πιστεύω …
Επειδή τα μεν επτά πρώτα άρθρα συντάχθηκαν υπό της Α’ Οικουμενικής Συνόδου το 325 μ.Χ. , εναντίον της μεγάλης αιρέσεως του Αρειανισμού , που συντάραξε επί μακρόν την Εκκλησία και η οποία αίρεση αρνιόταν την Θεότητα του δευτέρου προσώπου Της Αγίας Τριάδος ,
τα δε πέντε τελευταία από τη Β’ Οικουμενική Σύνοδο , εναντίον της Πνευματομαχίας που αρνιόταν την Θεότητα του τρίτου προσώπου Της Αγίας Τριάδος και των άλλων ως άνω αιρέσεων …
Το Ιερό Σύμβολο της Πίστεως , το Πιστεύω , απαγγέλλεται και καθομολογείται από όλους τους Χριστιανούς ως Ομολογία Πίστεως , ως Βαφτιστήριο και ως Λειτουργικό κείμενο στην Θεία Λατρεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας ,
η οποία Αναγνωρίζει και Τιμά αυτό ως Έργο των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων …
Εκείνο το οποίο υπογραμμίζει Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης στη Σύνοδο , είναι ότι ο Ίδιος Ο Κύριος επισυνάπτει το Πνεύμα με Τον Πατέρα και Τον Υιό ,
δεδομένου ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά της Θείας Φύσεως και είναι Ζωοποιών , Άγιον , Αΐδιον , Σοφόν , Ευθές , Ηγεμονικών …
Αυτή η κοινότητα των ονομάτων αποδεικνύει ότι ουδεμία διαφορά υπάρχει στην ενέργεια μεταξύ Πατρός , Υιού και Αγίου Πνεύματος ,
η ταυτότητα της ενέργειας αποδεικνύει το ηνωμένον της φύσεως , ουδείς πρέπει να Αρνηθεί την μία Θεότητα των τριών Προσώπων Της Αγίας Τριάδος …
Για αυτό Ο Ιερός Πατέρας Αναγράφει ότι ,
μία ἐστὶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἡ διὰ τῆς εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα πίστεως παραγινομένη , ἐκ μὲν τοῦ θεοῦ τῶν ὅλων πηγάζουσα , διὰ δὲ τοῦ Υἱοῦ προϊοῦσα , ἐν δὲ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι τελειουμένη …
Στην ερώτηση των Πνευματομάχων πως είναι δυνατόν το Πνεύμα να είναι ισότιμο προς Τον Πατέρα και Τον Υιό , εφ’ όσον Ο Πατέρας μεν είναι Δημιουργός , δι’ Υιού δε τα πάντα δημιουργήθηκαν ,
απαντά ότι πάντα κτίσθηκαν εν Αγίω Πνεύματι και εξαίρει το συναΐδιον και αχώριστον των τριών Προσώπων Της Αγίας Τριάδος και υπογραμμίζει ότι εκτός της κατά τάξιν και υπόστασιν διαφοράς , ἐν οὐδενὶ τὸ παρηλλαγμένον καταλαμβάνομεν …
Στο Τυπικό Της Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης , η Μνήμη της Συνόδου Ετελείτο μαζί με την Μνήμη της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου , την πρώτη Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού ,
ως Εισηγητής της διπλής αυτής Εορτής και Ποιητής της Ακολουθίας , Θεωρείται ο Συμεών Θεσσαλονίκης …….
